#আবেলি #aabeli খণ্ড (৫) বাৰে বাৰে ঘড়ীটোলৈ চাইছে বেলিয়ে, মাকহঁত এতিয়াও আহি পোৱাহি নাই। ইফালে বাহিৰত বৰষুণ। ভীষণ ভয় লাগিছে তাইৰ। ঘৰখনত যে তাই অকলে আছে ,অকণমানো চিন্তা নাই মাকজনীৰ। ফোনটো আজিও দি থৈ যোৱা নাই তাইক। সেইটো সদায় ভায়েকৰ হাততে থাকে, তাই কেতিয়াবাহে চুবলৈ পায়। আজিও খুজি খুজি ল'ব নোৱাৰিলে। পঢ়াতো মন বহাব পৰা নাই তাই, বাহিৰত খিটিককৈ শব্দ এটা হ'লেই একেজাপে চকীৰ পৰা উঠি আহি বিচনা পায়হি। দুটা কোঠালীৰ ঘৰটো আজি তাইৰ বৰ ডাঙৰ যেন লাগিছে। আনদিনা তাই ইটো কোঠাত পঢ়ে। ভায়েকৰ গধূলি হ'লেই মোবাইলত গেইম খেলাৰ উৎপাত বেছি হয়। সেইকাৰণে তাই নিজেই আনটো কোঠালৈ ওলাই যায়। তাতে প্লাষ্টিকৰ টেবুল এখন আৰু চকী চাৰিখন আছে। দিনত আলহী আহিলেও তাতে বহিবলৈ, চাহ খাবলৈ দিয়ে।ৰাতি হ'লে বেলিৰ পঢ়া ঠাই। আজি পিছে তাই শোৱা কোঠালিৰ পৰা বাহিৰ হোৱা নাই। গাতে লাগি থকা পাকঘৰ নামৰ অকণমানি চালি খনৰ তললৈ যাবলৈও তাইৰ ভয় লাগিছে। মাকে সৰুতেই ভয় খুৱাই দিছিল, নানানটা কাহিনী শুনাইছিল যাতে তাই ৰাতিও অকলে বৰমাকৰ ওচৰলৈ দৌৰ নামাৰে। সেই কথাবোৰে যে তাইক এতিয়াও সঁচা মিছাৰ জাল এখনেৰে বান্ধি থৈছে। ৰ'দালিয়ে উপহাৰ দিয়া অকণমানি কৃষ্ণৰ মূৰ্ত্তি জনা তাই কিতাপৰ টেবুলতে ৰাখিছে, এতিয়া পাৰে মানে মাজে মাজে সেইফালে চাই চাই মনতে "কৃষ্ণ কৃষ্ণ" বুলি সেৱা কৰি আছে। পিছফালৰ দৰ্জাখন ধমধমকৈ কোবাইছে কোনোবাই। : কোন? কোন আহিছে? যেনেতেনেহে মাতটো ওলাইছে তাইৰ। : আমি, দুৱাৰ খন খুলি দে। মাকৰ মাত শুনি উশাহটো ঘূৰি আহিল তাইৰ। দৌৰি গৈ দুৱাৰ খুলি দিলে। কিন্তু তাই আটাইতকৈ বেছি বেয়া পোৱা মানুহটো এই ৰাতিখন মাকহতৰ লগত সিহঁতৰ ঘৰলৈ কিয় আহিছে? : যা বেলি, গৰম পানী অকণ গেছত তুলি দেগৈ, বাবুলে আদা দিয়া ৰঙা চাহ একাপ খাই যাওক। গাড়ীখন ৰাস্তাতে থৈ তিতি বুৰি আমাক আগবঢ়াই দিছে দেহি। তাৰমানে মাক আৰু ভায়েক বাবুলৰ গাড়ীত উঠি ঘৰলৈ আহিছে। কথাটো শুনি তাইৰ মাকলৈ আৰু বেছি খং উঠি আহিল। মানুহজনীৰ এই সুবিধা লোৱা স্বভাৱটোৰ কাৰণেই সিহঁত কোনোবাদিনা যে বিপদত পৰিব তাই নিশ্চিত। : এই মাজৰাতি চাহ খায় মানুহে? বাবুল ৰৈ আছে, নাখাওঁ বুলি কোৱা নাই। নকয়, তাই জানে। কিন্তু মাকে চকু ৰঙা কৰি দেখুৱালে যেতিয়া তাইৰ উপায় নাই। : তুমি পাকঘৰতে বহা দেই বাবুল, আমি কাপোৰ কানি সলাই আহো। সৰু চালিখনৰ তলতে প্লাষ্টিক চকী এখন আনি মাকে বাবুলক বহিবলৈ দিলে। আবেলিয়ে এবাৰলৈও তাৰ ফালে চোৱা নাই। সি কিবা কিবি কৈ আছে, তাইৰ চকু গেছত উতলি থকা পানীখিনিতে স্থিৰ। : আ...আস। জিকাৰ খাই উঠিল আবেলি। হঠাৎ কঁকালৰ বাওঁফালৰ এটা অংশ যেন চিঙি এৰুৱাই নিব খুজিছে কোনোবাই। : ইস, বৰ খং তাইৰ মোলৈ। মোৰ গাড়ীত কেতিয়া উঠিবি? গাড়ীৰ চাবিপাতেৰে খুঁচ মাৰি পকাই দিছে বাবুলে, তাই যে কিমান দুখ পাইছে সি যেন দেখাই নাই, নাইবা সি তৃপ্তি পাইছে, তাক বাৰে বাৰে অপমান কৰা আবেলিক কষ্ট দি ভাল লাগিছে তাৰ। এইবাৰ সি আৰু জোৰেৰে টানি আনিলে চাবিটো। তাই পিন্ধি থকা পাতল চোলাটো চাবিটোৰ সমানে সমানে ফাটি এৰাই গৈছে। খিকখিককৈ হাঁহি থকা বাবুলৰ লেতেৰা মুখখন লেমৰ পোহৰত আৰু ভয়ংকৰ হৈ উঠিছে ,ঠিক অসুৰৰ দৰে, হিংস্ৰ জন্তুৰ দৰে। কি আছিল সেয়া! বেলিৰ এনে লাগিল যেন তাইৰ গোটেই গাতে কুমজেলেকুৱা এসোপা বগাই ফুৰিছে, ভৰিৰ তলৰ মাটিখিনি হুৰুসকৈ তললৈ সোমাই গৈছে, বাহিৰৰ ধুমুহা বৰষুণজাক হঠাৎ ৰৈ গৈছে, আৰু তাইক লগত লৈ আকৌ দুগুণ জোৰেৰে বলিছে। গাৰ সমস্ত তেজৰ কণিকা তাইৰ মগজুত আহি যেন থূপ খালেহি, অলপ পিছতেই ফাটি যাব প্ৰতিডাল সিৰা উপসিৰা। আগ পাছ নাভাৱি উতলি থকা গৰম পানীৰে সৈতে চছপেনটো মাৰি পঠিয়ালে তাই বাবুলৰ গালৈ বুলি। : আয়ৈ মৰিলোঁ ঐ, কি পাগল ছোৱালী.. উফ উফ... ছটফটাই থকা বাবুলৰ চিঞৰ শুনি দৌৰি আহিল মাক। হয়তো বেলিৰ মূৰ্তি দেখি বুজিও পালে কি ঘটিছিল। চোলাটোৰ ফটা অংশটো হাতেৰে ধৰি খঙত ঘন ঘন উশাহ লৈছে তাই। কোনোদিনে কাৰো লগতে কাজিয়া পেচাল নলগা আবেলিৰ এই ৰূপটো মাকে আগতে কেতিয়াও দেখা নাই। এই মূহুৰ্তত তাই কি কৰিছে নাজানে, মাকে কিবা ক'লে মাককো কি কৰি দিব ঠিক নাই। : তুমি ঘৰলৈ যোৱা বাবুল, কাকো একো নক'বা, আমিও নকওঁ। যোৱা যোৱা। কি কাণ্ড কৰিলি তই বেলি, হে হৰি গোটেই খন পুৰিলে হেৰৌ। মজিয়াত পৰি থকা বাবুলৰ কাষেদি পাৰ হৈ আহোঁতে মাকৰ ফালে চাই পঠিয়ালে বেলিয়ে। মানুহজনীৰ চকুত অপৰাধবোধ বা অনুশোচনা আছেনে? ওহোঁ নাই। পিন্ধি থকা চোলাটো সলাব খুজিও নসলালে তাই, ঘাঁ টুকুৰা চালে, দীঘলকৈ দাগ এটা বহি গৈছে, ফুলি গৈছে, এতিয়া বিৰিঙি বিৰিঙি তেজ ওলাইছে। মাকৰ কপাহী চাদৰ এখনৰ এটুকুৰা ফালি ঘাঁ টুকুৰাত হেঁচা মাৰি বিচনাত পৰিল বেলি। বৰষুণজাকৰ শব্দ আৰু আবেলিৰ উচুপনি একাকাৰ কৰি সাপ এডালৰ দৰে বগাই গৈছে ভয়লগা ৰাতিটো। ********** গোটেই ৰাতি সাৰে থাকি ৰাতিপুৱাহে বেলিৰ অকণমান টোপনি আহিছিল। আনদিনাৰ দৰে আজি মাক বা ভায়েকে চিঞৰ বাখৰ কৰা নাই। ঘৰখন একেবাৰেই নিজান। : মই কামলৈ যাওঁ, বুঢ়ীমাৰে মাতি আছে অথনিৰে পৰা। মই শুই আছে বুলি কৈছোঁ। যি হ'ল হ'ল। এইবোৰ কথা বৰমাৰক নক'বি। ভাতকেইটা খাই ল'বি। এবাৰকৈ নুসুধিলে মাকে তই দুখ পালি নেকি বুলি। কথাবোৰ ইমান সাধাৰণ মাকৰ বাবে? ইমান জটিল মানুহজনীৰ গৰ্ভত বেলি বাৰু কেনেকৈ জীয়াই আছিল!! : বেলি, মাজনী.. বেলি। বাৰীৰ ঢাপৰ জেওৰাখনৰ ওচৰৰ পৰা বৰমাকে মাতি আছে তাইক। কিন্তু কেনেকৈ ওলাব তাই বৰমাকৰ সমূখত। কি হৈছে বুলি সুধিলে কেনেকৈ বুজাব কি হৈছে? আৰু যদি আগানে সুধে। কলেজলৈ কেনেকৈ যাব তাই? ৰ'দালিক কি ক'ব? উখহি থকা চকুকেইটা দেখি চাৰসকলে জানো নুসুধাকৈ থাকিব? ওহোঁ,তাই নোৱাৰে এনেকৈ ওলাব। কেতিয়াও নোৱাৰে। মাকে ওলাই যাওঁতে শুনাই থৈ গৈছে.. "এইবোৰ সৰু কথা, ধেমালিহে কৰিছিলে বাবুলে, ভুলতে বেছিকৈ লাগিল চাগে।" ধেমালি ধেমালিতে বেলিৰ দৰে বহু ছোৱালীৰ ঘাঁ কিছুমান ৰ'দ নোপোৱাকৈ থাকি যায়। বীজাণু হৈ বিয়পি থাকে মন মগজুত, তৰপ তৰপকৈ তাত আৱৰণ দিয়া হয়, বাহিৰ দেখিবলৈ নোপোৱা ঘাঁ টুকুৰা আৰু বেছি ভিতৰলৈ শিপাই যায়। অনন্তকাললৈ থৈ যায় ক্ষোভ, অসহায়বোধ। আৰু কেতিয়াবা অপৰাধবোধ। অপমানিত হোৱাৰো হিচাপ আছে, ক'ত চুলে কেনেকৈ চুলে তাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে কথাটো কিমান লাজৰ, চৰমসীমা নোপোৱালৈকে কথাবোৰ, ঘাঁ বোৰ ' ডাঙৰ কথা ' নহয়। নিজকে বৰ যতনেৰে ৰাখিছিল বেলিয়ে । তাইৰ বয়সৰ আন কিছুমান ছোৱালীক কৰাৰ দৰে কথাৰ চলেৰে তাইক কোনেও কেতিয়াও ঢকা মাৰি দিব নোৱাৰে। পাতলীয়া কথাৰে অশ্লীল ইংগিত দিব নোৱাৰে। তেনেই কম বয়সতে বৰমাকে শিকাইছিল তাইক, সকলো স্পৰ্শ মৰমৰ নহয়, আদৰৰ নহয়। সেই কোমল বয়সৰ পৰা এতিয়ালৈকে তাই নিজক অসৎ চৰিত্ৰৰ মানুহৰ পৰা বৰ সাৱধানেৰে বচাই আহিছে। কিন্তু কালি ৰাতি যি হৈ গ'ল, সেয়া তাই নোহোৱা কৰিব কেনেকৈ? তাত তাইৰ ভুল নাছিল যদিও কিয় ইমান অসহায় যেন লাগিছে তাই নাজানে। ঘাঁ টুকুৰাৰ পৰা এতিয়াও বিৰিঙি আছে তেজৰ চেকুৰা। ক'লা পৰি আছে ঠাইখিনি। : বেলিফুল পাহি, ভাত থৈছে বাঢ়ি, খাবলৈ নগ'লে ভালেই পাওঁ, চাউল এপোৱা হয় ৰাহি। অ' বেলি.. অ বোলো কলেচলৈ নেযাৱ নে হেৰৌ। আন দিনাৰ দৰেই গান এটা গাই গাই যতীন দা আহিছে তাইক মাতিবলৈ। তাই যে বিচনাৰ পৰা উঠিবই পৰা নাই। আজি এদিনতে গাটো যেন বৰ গধূৰ হ'ল বেলিৰ। : আজি নাযাওঁ যতীন দা। গাটো ভাল লগা নাই। : ওলাই আহ চোন বাও, কি হৈছে চাই যাওঁ। কাইলে পৰহিলে বিহু, তই নৰিয়াত পৰিলে হব নে আই। : সঁচাকে কৈছোঁ, আপুনি বৰমাক কৈ দিব দেই। : হয় নেকি, চেহ,অকলে অকলে কি কৰিবি এতিয়া?মাৰ জনী কামলৈ নগলে নহয় নি আজি। ভায়েৰ বাও ইস্কুল যাবই লাগিব। চেহ, কি বা হ'ল ছোৱালীজনীৰ দেহী। নিজৰ লগতে কথা পাতি পাতি যতীন দা আঁতৰি গ'ল। বেলি উঠি আহি দৰ্জাখনৰ খিলিটো মাৰি আকৌ বিচনাত পৰিল। সম্পূৰ্ণ তিনিটা দিন আবেলি ঘৰৰ ভিতৰতে আৱদ্ধ হৈ থাকিল। ওলাই আহিলেই যে বৰমাকে মাতিব তাইক, আগানে কি হৈছে সুধিব তাইক। মাকে এইকেইদিন তাইক একো নাইকোৱা। ভায়েকেও কাজিয়া কৰা নাই। মাত্ৰ মাজে মাজে তাইক কয় "বাবুলক পিটিব লাগিব"। সি সৰু হৈ থকা নাই এতিয়া। মাকে লুকুৱাই ৰাখিলেও কথাবোৰ বুজি পায়। ৰ'দালিৰ ফোন আহিলে কাজিয়া নকৰাকৈ ফোনটো দি থৈ আঁতৰি গৈছে। ভাস্কৰ চাৰ, প্ৰাঞ্জল চাৰ সৱেই তাইৰ খবৰ সুধিছে। : আবেলি, তোৰ কি হৈছে সঁচাকৈ ক না, মই কাকো নকওঁ। : একো নাই হোৱা। : কাইলৈৰ পৰা বিহুৰ বন্ধ, তোক লগেই নাপালোঁ। মই আহিম বুলি কলেও তই নালাগে নালাগে বুলি ক'বি। : নালাগে আহিব। কেইদিনমান পাছত লগ পামেই। থ এতিয়া। নিজকে আকৌ এবাৰ থিয় কৰাবলৈ তাইক সম্পূৰ্ণ তিনিদিন লাগিল। তথাপি যে খোজকেইটা দিওঁতে টানি টানি ধৰা বিষটোৱে কথাবোৰ পাহৰিবলৈ দিয়া নাই। কিন্তু কাইলৈ বিহুৰ উৰুকা। বৰমাৰ ঘৰটো আলহীৰে ভৰি পৰিব। তাৰ আগতেই তাই বৰমাকক এবাৰ চাই আহিব লাগিব। পিন্ধি থকা ফ্ৰকটো সলাই তাই পাতল সেউজীয়া কূৰ্তা আৰু বগা পেণ্টটো পিন্ধি চুলিকেইদাল অলপ ঠিক থাক কৰি ওলাই আহিল। বৰমাকে অবেলিৰ চাহ বনাই আছে। বৰদেউতাকে যতীন দাক ঘৰৰ ইটো সিটো বস্তু ইফাল সিফাল কৰিবলৈ দিহা দি আছে। ঘৰত ওচৰৰে দুগৰাকী মানুহে কাম কৰি আছে। কাইলৈ ঘৰখন বৰমাকৰ তিনি পুত্ৰ, বোৱাৰী নাতি পুতিৰে ভৰি পৰিব। আবেলিৰ স্থান নাথাকিব। : বৰমা, মই কৰিছোঁ দিয়ক। তাইৰ মাত শুনি বৰমাকৰ চিন্তিত মুখখন পোহৰ হৈ উঠিল। যেন হেৰুৱা কিবা এটা ঘূৰাই হে পালে তেওঁ। তাই কিয় অহা নাছিল, কিবা বেয়া পালে নেকি সুধাৰ লগতে বাৰে বাৰে তাইৰ কপালত হাত দি দি চাইছে, গা সঁচাকৈ বেয়া নেকি বুলি। : কালি অকলেই পিঠা-পনা ভাজিলোঁ। মিনতি আহি লাগি দিলেহি বাৰু অলপ। চাহ একাপ খাম দেই এতিয়া একেলগে। তিলপিঠা খাবি নে নাৰিকল পিঠা? তই ভালপোৱা মালপোৱা কাইলৈ হে বনাম। : ইমান ভৰিৰ বিষ, এইবোৰ নকৰিলে নহয়? : বিহু বুলিহে কৰিছোঁ। ইহঁতি খাই ভাল পায় যে। : খাই ভাল পায় যদি নিজে বনাই খালেই হ'ল। খং উঠে আবেলিৰ। বিহু বুলি দুদিন আগতে কেতিয়াও নাহে। ঘৰত একো এটা বনাই নানে। সৱ বৰমাকে কৰিব লাগে। : তই বাবাক চাহ কাপ দি থৈ আহ। ঢেৰ কথা আছে পাতিবলৈ। মোৰ কোঠাত বহি চাহ খাম কথাও পাতিম। বৰতাৰক টেবুলতে দিওঁ। : চাহ বনাই আকৌ মুখৰ আগত দিবও লাগিব। নিজে লৈ যাবহি নোৱাৰে। বৰ একেবাৰে.. : সি নামি আহিলে আকৌ বৰতাৰৰ লগত তৰ্ক হে লাগিব। যা তাতে দি আহগৈ। হাতত চাহ কাপ লৈ আগানৰ ৰূমটোৰ দুৱাৰত লাহেকৈ টোকৰ মাৰিলে আবেলিয়ে। একান্তমনে কিবা কিতাপ এখন পঢ়ি আছে আগানে। ঘৰৰ পুৰণা মিউজিক চিষ্টেমত মিহিকৈ গান বাজি আছে। আবেলিক দেখি কিতাপখন আঁতৰাই বিচনাৰ পৰা উঠি আহিল সি। : ইমানদিন কিয় অহা নাছিলি? : গা বেয়া আছিল। : গা বেয়া নে মন বেয়া? প্ৰেম চেম হোৱা নাইতো তোৰ? চকুৰ গুৰি ক'লা পৰি গৈছে যে, পঢ়ি পঢ়ি নে ফোনত কথা পাতি পাতি? : মোৰ ফোন নাই। : What??Really?? : অসমীয়াত সুধিলেও নাই ইংৰাজীত সুধিলেও নাই। : তেন্তে ইণ্টাৰনেট কেনেকৈ ইউজ কৰ? : বৰমাৰ ফোনত। চাহৰ কাপটো টেবুলখনতে থৈ আবেলি আঁতৰি আহিল। তাইৰ মনৰ অশান্ত বা-মাৰলি জাকৰ উমান সঁচাকৈ পোৱা নাই নে আগানে! এবাৰলৈ কিয় নুসুধিলে তই কিয় মন মাৰি আছ বুলি? এবাৰো কিয় নুসুধিলে তোৰ কিবা সমস্যা হৈছে নেকি বুলি? চাহ খাই থাকোঁতেও তাই একেখিনি কথাকে ভাৱি থাকিল। বৰমাকে পুৰণা কাপোৰ অলপ উলিয়াই তাইক কিবা কিবি কৈ আছে যদিও তাইৰ কাণত একো সোমোৱা নাই। : এইখন পালোঁ। বেলি, পিন্ধি চা চোন । : এতিয়া?? : পিন্ধচোন একো নহয়, মই হে দেখিম। কালি ইমান মাতিলো এবাৰো নাহিলি। মোৰ ৰঙা ব্লাউজ এটাকে পিন্ধ। বৰমাকৰ কথামতেই আবেলিয়ে পুৰণি ৰিহাখন কঁকালত মেৰিয়াই ল'লে। কঁকালত খুচি দিওঁতে ঘাঁ টুকুৰাত নখ লাগি বিষটো উকাই আহিল। : ভালকৈ চাওঁ।এইখন মোৰ বৰ মৰমৰ ৰিহা। সৰুজনী বোৱাৰীয়ে যোৱাবাৰ নিব খুজিছিল। মই নিদিলোঁ। তোলৈকে থৈ দিছিলোঁ। বিয়াত দিম বুলি। পিছে আজিকালি গা বোৰ ইমান বেয়া হৈ থাকে। কেইদিন থাকোঁ একো ঠিক নাই। কালি প্ৰচাৰ বাঢ়ি মূৰ ঘূৰাই পৰিবলৈ লৈছিলোঁ। বাবা আছিলে বুলিহে। বেছিদিন নাথাকিম আৰু এনেকৈ.. : তেনেকৈ ক'লে মই বেয়া পাওঁ বুলি জানিও সদায় সদায়... অতদেৰিয়ে ৰখাই থোৱা চকুপানী খিনিযে আৰু বাধা দি ৰাখিব নোৱাৰে আবেলিয়ে। : ধেই এইজনী, কি হ'ল আকৌ এনেকৈ কান্দিবলৈ। : : বেলি, ঐ, চাওঁ.. হাতত লৈ জাপি থকা কাপোৰ খন আঁতৰাই থ'লে অৰুন্ধতীয়ে। আনফালে মুখ কৰি উচুপি থকা বেলিৰ মুখ খন নিজৰ ফালে ঘূৰাই দিলে। : আপুনি মৰিলে ময়ো মৰি থাকিম বৰমা, মোৰ আৰু কোনো নাই.. কোনো নাই.. : বেলি, মাজনী, নাকান্দিবি চোন। : মোক সেইদিনা ৰাতি... বাবুলে কি কৰিছিল জানে? বৰমাকৰ কোলাত মূৰ থৈ হুকহুকাই কান্দিছে বেলিয়ে। ৰৈ ৰৈ কঁপিছে তাইৰ সমস্ত শৰীৰ। : এইখিনিতে.. এনেকে.. এনেকে তাই যে একোৱেই ক'ব পৰা নাই , ডিঙিত আহি সোপা মাৰি ধৰিছেহি কথাবোৰে.. উজুটি খাইছে শব্দবোৰে। বুকুখন গধুৰ যেন লাগিছে, শিল এটাই যেন খুন্দি খুন্দি শেষ কৰিছে তাইৰ ভিতৰখন। চকুপানীৰ লগতে ঝৰঝৰকৈ খহিছে তাইৰ আত্মসম্মান, আত্মবিশ্বাস... প্ৰত্যয়.. সকলোবোৰ! পিন্ধি থকা ৰিহাখন সামান্য আঁতৰাই দিলে তাই.. ঘাঁ টুকুৰা এতিয়াও সতেজ। : উফ্ ঈশ্বৰ!! চকু কেইটা জোৰকৈ মুদি দিলে অৰুন্ধতীয়ে। আবেলিয়ে কান্দি কান্দি কৈ গ'ল কেনেকৈ তাইক ভাঙি থৈ গ'ল সেই ৰাতিটোৱে। কপাহ কোমল ছোৱালীজনীক বৰ সযত্নে ৰাখিছিল অৰুন্ধতীয়ে। নিজৰ দৰেই আজলী ছোৱালীজনীক বুজি পায় তেওঁ। জানে এই দাগটোৱে বৰ বেয়াকৈ হানিছে আবেলিক। শাৰীৰিক ভাৱে যিমান, মানসিক ভাৱে তাতোকৈও বেছি। এই যে পাগলৰ দৰে কান্দিছে তাই, সেয়া দুখ নহয়, সেয়া খং। আবেলিৰ দুখ লগা নাই, ভীষণ খং উঠিছে, অসহায়বোধ যেতিয়া সীমাহীন হয়, মানুহৰ তেতিয়া নিজৰ ওপৰত, পৰস্থিতিৰ ওপৰত খং উঠে। সময়ক উভতাই বোৱাবলৈ মন যায়। অতীত মচি দিবলৈ মন যায়। আৰু এই সকলোবোৰ কৰিব নোৱাৰাৰ ক্ষোভত মানুহে কান্দে। বাবুলে কি কৰিলে তাতোকৈ বেছি খং উঠিছে সি কিয় ভাবিব পাৰিলে যে সি তেনেকুৱা কিবা এটা কৰি দিব পাৰিব আবেলিৰ লগত? আবেলিয়ে কথাবোৰ সজাই ক'ব নোৱাৰে, আৰু তাই বুজাই ক'ব নোৱাৰা সকলোবোৰ কথা বুজি পায় অৰুন্ধতীয়ে। এনেকুৱা কিছু কথাৰ ভৰে কোঙা কৰি ৰাখিছে অৰুন্ধতীকো। যিবোৰ কথা থাপনাৰ চাকি গছ, চোতালৰ তুলসী জোপা আৰু শিতানৰ গাৰুটোৰ বহিৰে আন কোনেও নাজানে আজিলৈকে। কতবাৰ এনেকৈয়ে ভাঙিছে অৰুন্ধতীকো, পৰিস্থিয়ে, সময়ে। একেই অসহায় বোধ, একেই ক্ষোভ, একেই খং। নটা ল'ৰা- ছোৱালীৰ পেট পুহিবলৈ পিতাকৰ কষ্ট হৈছিল, গতিকে যেনেকৈ পাৰে তেনেকৈয়ে ছোৱালীক গতাই দি আজৰি হৈছিল। অসহায় আছিল অৰুন্ধতী, দুখীয়া আছিল, কিন্তু স্বাভিমানী আছিল। ঠিক বেলিৰ দৰেই। আজি যেন নিজৰ সেই অসহায় অৱস্থাটো আকৌ দেখিছে অৰুন্ধতীয়ে। : বেলি, ঐ কি হৈছে তোৰ? বৰমা, বেলিৰ কি হ'ল। দুখ পালি ক'ৰবাত? বৰমাকক কিবা এটা সুধিবলৈ আহি আবেলিক তেনেকৈ দেখি কাষ চাপি আহিল আগান। : মই মৰিম বুলি এনেই কৈছিলোঁ, এই আকৌ কান্দিছে চা চোন। তাইৰ বোলে মোৰ বাহিৰে কোনো নাই। সঁচা কথাটো আগানক ক'ব নোৱাৰিলে তেওঁ। কৈ দিলেই পিছৰ পৰস্থিতি কি হ'ব জানে অৰুন্ধতীয়ে। কিন্তু বৰমাকৰ কথাত পতিয়ন নগ'ল আগান। : কি হৈছে ক বেলি। কোনে কি কৰিলে? : একো নাই হোৱা অ' বাবা। মই নহ'লে তাইৰ কি হ'ব বুলি কৈয়ে কান্দি আছে অ', আমাৰ বেলি বৰ কোমল। : মই সদায় আছোঁ তোৰ লগত, থাকিম। ভয় নকৰিবি। : : বেলি, শুনিছ? সদায় থাকিম। : সঁ..চা? : সঁচা। তোৰ ভাষাত বিদ্যা শপত মা কচম। এইফালে আহ। পাগলী জনী। বিছনাত বহি উচুপি থকা আবেলিৰ মূৰত হাত ফুৰাই দিলে আগানে । নিজৰ অজানিতেই তাৰ বহল বুকুখনত আবেলিয়ে মূৰটো গুজি দিলে। বতাহত উভালি পৰিব খোজা গছ এজোপাই যেন হঠাৎ কাষতে পাহাৰ এটা বিচাৰি পালে। ফুলা ফুলা চকুকেইটাত হাজাৰ প্ৰশ্ন সামৰি মূৰ তুলি চালে আবেলিয়ে কি আছে এই আশ্বাসত? দায়িত্ব? কৰ্তব্য? মৰম নে ভালপোৱা?? কেনেকৈ বুজিব আবেলিয়ে ! আগানৰ চকুৱে যে কথা নকয়। আগানৰ ৰূমৰ পৰা ভাঁহি আহিছে.. "আজ তবে থাক থাক অনুভূতি পিষে যাক চোখ বুজে মাথা রাখ তোকে দিই হারিয়ে যাওয়ার গান" (আগলৈ) #copyright #indrani sarmah ba ©Kabita #loV€fOR€v€R #story
