#আবেলি বেলিৰ মনত আশাৰ ৰামধেনু। সপোনৰ বাট বহুদূৰ। তথাপি জানো সেই বাটেৰে খোজ দিয়া নাযায়.. তথাপি জানো হেঁপাহ হেৰায়। নাই.. সপোন দেখা জীৱনে নিজিৰায়. এতিয়া যে আবেলিৰ সপোন বোৰ আৰু বেছি ডাঙৰ হৈছে। কেৱল বৰমাক বা কলেজৰ চাৰ বাইদেউ সকলেই নহয়, তাইক লৈ এতিয়া আন এজন বিশেষ মানুহেও দেখে সপোন। দুগুণ উৎসাহেৰে পঢ়িব লাগিব এতিয়া, দুগুণ কষ্ট কৰি ঠন ধৰি উঠিব লাগিব। নিজৰ বাবে আৰু বেছি ভালপোৱা সামৰিব লাগিব। পঢ়া টেবুলত ধুপ এডাল ঘূৰাই আবেলি পঢ়াত বহিল। কিতাপ আৰু বৰমাকৰ বাহিৰে একো চিন্তা নকৰা বেলিৰ মনত আগানেও পঢ়াৰ সময়ত ভুমুকি মাৰিব নোৱাৰে। আজিৰে পৰা sessional পৰীক্ষা। এমাহ পিছতে ফাইনেল পালেহিয়েই। বিহুৰ পিছৰে পৰা বৰমাকৰ ঘৰলৈও যাব নোৱাৰা হ'ল । বাধা দিয়া মানুহজন আন কোনো নহয়, আগান। বিহুৰ পিছদিনা বৰমাকৰ লগত কথা পাতি থাকোঁতে তিনিদিন পাছতে পৰীক্ষা বুলি শুনি গালি পাৰি পঠিয়াই দিলে। তেতিয়াৰে পৰা ৰাতিপুৱা আগান উঠাৰ আগতেই এবাৰ বৰমাকক চাই আকৌ পঢ়াৰ টেবুলত বহে আবেলি। খোৱাৰ যোগাৰ ধৰিছে যতীন দায়ে । টিফিনত মাজে মাজে চকলেট এটাও আহে। সেইটো কোনে দিয়ে যতীন দায়ে নকলেও তাই বুজে। পঢ়াখিনি আকৌ এবাৰ ৰিভাইজ কৰি তাই গা ধুই ইউনিফৰ্ম যোৰ পিন্ধি বৰমাকৰ ঘৰলৈ ওলাল। ৰাতিপুৱা ভাতকেইটা বৰমাকে খুৱালেহে তাইৰ পৰীক্ষা ভাল হয়। বৰমাকক চিঞৰি তাই সোমাবলৈ লওঁতেই জলপান খাই থকা বৰদেউতাকৰ গৰ্জন.. : ঐ, ৰ, ৰ, একদম ভিতৰ নুসুমাবি। চিপচিপিয়া বৰষুণজাকত চুৰ্ণী খন মূৰত লৈ ৰৈ থকা আবেলি ঠাইতে থৰ লাগিল। : হেৰা, হেৰা.. এইক ঘৰলৈ অহা বন্ধ কৰিবলৈ কৈছিলো নে নাই মই তোমাক। কি কৰি আছা পাকঘৰত, মোৰ কথা মূৰত নুসুমায় নেকি? ৰাতিপুৱাই দৌৰিবলৈ ওলাই যোৱা আগান ঘৰ সোমাইছিলহে, আহিয়েই হুলস্থুল শুনি কি হৈছে বুজ ল'বলৈ সি বৰতাকৰ ওচৰ পালেহি। : কিয়, বেলি ভিতৰলৈ আহিব নালাগে কিয়? : বাবা, তই এইবোৰত নুসুমাবি। ঐ ছোৱালী,তোক কি লাগে তাৰ পৰাই লৈ যা। হেৰা, এইক কি লাগে দি দিয়া। : কিন্তু তাই হঠাৎ ভিতৰলৈ সোমা়ব নোৱৰা হ'ল কেলেই? : কাৰণ মই হাক দিছোঁ। তাইৰ মাকে মোৰ মান সন্মান শেষ কৰি দিছে, এদিন তায়ো কৰিব। সেইদিনা মাটিৰ সীমা লৈ এইৰ মাকে জয়ন্ত আৰু মোৰ লগত কিমান কাজিয়া কৰিছে তই নাজান নহয়। মুঠতে এই বা ইহঁতৰ ঘৰৰ কোনো মানুহ মোৰ ঘৰত সোমাব নোৱাৰে। : মাকে কাজিয়া কৰিছে তাত বেলিৰ কি দোষ। বেলি, ভিতৰলৈ আহ। একো নেজানে তাই। কেতিয়া মাকে কাজিয়া কৰিলে তাই গমেই নাপায়। বৰমাকেও একো কোৱা নাই। ইমান ফুৰ্তিৰে ওলাই আহিছিল ঘৰৰ পৰা, এতিয়া দেখোন.. : মাকৰ কথাই নহয়, এইৰ স্বভাৱ চৰিত্ৰ ভাল নহয়। সেইদিনা বাবুলে কৈছে নহয় মোক.. কথাষাৰ মুখৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰাই ক'লে যদিও আগানৰ কাণত ঠিকেই পৰিল। :F@*k this nonsense. : কি কৈছ তই? বৰতাকৰ ওপৰত চিঞৰিব নোৱাৰি সি আবেলিকে ধমকি দিলে। : আপোনাক কোৱা নাই।বেলি, মই কৈছোঁ ভিতৰলৈ আহ। : নালাগে, মই ইয়াতে ঠিক আছোঁ। : নিজে আহিবি নে মই ডাঙি লৈ আনিম। আগানৰ ডাঙৰ মাত শুনি পাকঘৰৰ পৰা দৌৰি ওলাই আহিছে বৰমাক। আজি বা কি অঘটন ঘটে। ইতিমধ্যে ডাইনিং টেবুলত জলপানৰ বাতিত পানী এখিনি ঢালি যুদ্ধৰ আগজাননী দিছে তেওঁৰ স্বামীয়ে। দুৱাৰমুখত বৰষুণত তিতি তিতি ৰৈ আছে আবেলি। ঠাণ্ডাত নে ভয়ত তাই মাজে মাজে কঁপি আছে বুজাটো টান। : যতীন, যতীন.. গোবৰ পানী এখিনি ঢালি দে ইয়াত। এখোজ দুখোজকৈ ভিতৰলৈ সোমা়েই আহিছে আবেলি। বৰদেউতাকৰ ৰঙা চকুকেইটাই তাইক বাৰে বাৰে বাহিৰলৈ ঠেলিছে। পাকঘৰৰ দুৱাৰ মুখত হাতত হেঁতা এখন লৈ অসহায় ভাৱে চাই আছে বৰমাকে। আৰু এই সকলোবোৰ আওকাণ কৰি তাইক টেবুলত বহুৱাবলৈ আঁকোৰগোজ হৈ ৰৈ আছে আগান। বৰদেউতাকৰ কাষৰ চকীখন টানি তাইক চকুৰে বহিবলৈ ইংগিত দলে আগানে। : মই....ইয়াত? মাটিতে.. : চুপ। একদম চুপ। বহ। বহো নবহোকৈ গাটোৰ সামান্য ভৰহে চকীখনত দি তাই বহিল। : বৰমা, বেলিৰ ভাত ক'ত? :অ..অ...আনিছোঁ। বৰদেউতাক তেতিয়াও কাষৰ চকীখনৰ পৰা উঠি যোৱা নাই। একেথিৰে চাই আছে আবেলিৰ ফালে। এজনী বনকৰা ছোৱালীৰ এই দুঃসাহস? যি সাহস তেওঁৰ পত্নী, বোৱাৰী কাৰোৰে নাছিল, সেয়া আগানৰ উচতনিত এই 'অজাতি' ছোৱালীজনীয়ে কৰিব পাৰিলে। বুঢ়া আঙুলি দেখুৱাব পাৰিলে তেওঁৰ অহংকাৰক। ধোঁৱা ওলাই থকা ভাতৰ কাঁহী খন আবেলিৰ সন্মুখত থৈ অৰুন্ধতীয়ে বেলিৰ মূৰত হাত ফুৰাই এবাৰ স্বামীৰ ফলে চালে। ঠিক যেন ক'ব খুজিছিল, অন্যায় সহিবলৈ সকলো বাধ্য নহয়, বন্দী নহয়। : কি চাই আছ, ভাত খা। আগানৰ আজি হৈছে কি? ইমান খং, ইমান জেদ? এনেই জানো মহাদেৱৰ লগত তুলনা কৰে বেলিয়ে! হঠাতে তুষ্ট, হঠাতে ৰুষ্ট এই মানুহটো। ভাতকেইটা সানিবলৈ বুলি হাতখন তুলি লৈও ৰৈ গ'ল তাই, ভয় ভয়কৈ আকৌ কাষৰ চকীখনত বহি থকা বৰদেউতাকৰ চকুলৈ চালে। হাতখন আপোনা-আপুনি তললৈ নামি আহিল তাইৰ। : এইবোৰ মানে, চাওঁ,মুখ মেল। : নহয়.. মই নিজে খাম.. : মগজ বেয়া নকৰ, মুখ মেল। তাইৰ কথা কোনে শুনে। গৰম গৰম ভাত খিনিত দাইল অকণমান দি সানি পিটিকি তাইৰ মুখৰ আগত ধৰি ৰৈ আছে আগান। এনেকুৱা সময়ত তাই মুখখন মেলাৰ বাহিৰে আৰু কি কৰিব পাৰে। : বেছি গৰম নেকি? এইবাৰ তাই মাত্ৰ মূৰটো লৰাই হয় বুলি ক'লে। পিছৰ গৰাহ ভাত তাইক দিয়াৰ আগতে মুখেৰে দুবাৰ মান ফুৱাই ঠাণ্ডা কৰি দিলে সি। সহ্যৰ সীমা কেতিয়াবাই চিগিছিল। চকীখন জোৰেৰে ঠেলি উঠি গৈছে জনাৰ্দন বৰঠাকুৰ। বেলিলৈ এৰি থৈ গৈছে আহিব লগীয়া ধুমুহা এজাকৰ আগজাননী। : গিলিবলৈ বেলেগকৈ গালি দিব লাগিব? : ইমান খৰখৰকৈ খাব পাৰি নেকি! সৱতে উস্তাদি। শেষৰ কথাটো মুখৰ ভিতৰতে কৈছিল যদিও আগানৰ কাণত ঠিকেই পৰিল। পানী খাই খাই ভাত গিলি থকা আবেলিৰ খং উঠিলে মুখখন ঠিক আবেলিৰ সুমথিৰা বৰণৰ বেলিটোৰ দৰেই হয়। চাই থাকিলেও হেঁপাহ নপলায়। : আৰু নাখাওঁ, যাওঁ দেৰি হৈছে। অ বৰমা যাওঁ দেই। মুখখন ধুই আগানলৈ ঘূৰিও নাচালে তাই। বৰমাকক সেৱা এটা কৰি দুবাৰমান গোঁসাই ঘৰটোৰ ফালে চাই মূৰ দোঁৱালে। : ভালকৈ দিবি দেই পৰীক্ষা। বেলিৰ গালখনত বৰমাকে চুমা এটা আঁকি দিলে। এইয়া পুৰণা নিয়ম। পৰীক্ষালৈ যাওঁতে তাই বৰমাকক সেৱা এটা কৰে আৰু বৰমাকে মৰমতে চুমা এটা খায়। পিছে আজি আগানৰ আগত তাইক এনেকৈ চুমা খাই দিওঁতেহে লাজ এটাই আৱৰি ধৰিলে। একেসময়তে তাই আগানলৈ চালে, সি চোন তাইলৈকে চাই আছে। সেই যে বিহুৰ দিনাখন... গালখন চুই চালে তাই। : ইখন গালতো এটা লাগে নেকি? :হাঁ ! নালাগে, নালাগে। যাওঁ দেই। বাওঁহাতেৰে দাঢ়িখিনি ঠিক কৰি কৰি নিজৰ হাঁহিটো যেনেতেনে ৰখাই থোৱা আগানে আৰু কিবা অঘটন ঘটোৱাৰ আগতে বেগটো বুকুত সাৱটি সেইঠাইৰ পৰা দৌৰি পলাল বেলি। : বাবা, তই এইবোৰ কৰি বৰদেউতাৰৰ খংটো উঠাই ল'ব নালাগিছিল। তই মন গলেই ইয়াৰপৰা গুচি যাবি, ভুগিব লাগিব বেচেৰি বেলিজনীয়ে। তাইৰ মোৰ ওচৰলৈ অহা বাটটো একেবাৰে নামাৰিবি। ছোৱালীজনীৰ মোৰ বাহিৰে কোনো নাই। মই কিবা এটা কৰি কৈ বুজাই বঢ়াই ললোহেঁতেন । : বৰমা, মই বেলিৰ অপমান সহিব নোৱাৰিম। আজিৰ নিচিনা আকৌ হ'ব, বাৰে বাৰে হ'ব । I am sorry for that. ....আগলৈ #Indrani Sarmah ba ©Kabita #story #lovestory
