#আবেলি #aabeli খণ্ড(৯) তগৰ ফুলৰ সুবাসে আমোলমোল পদূলি বেৰঙী পৃথিৱীত মুঠি মুঠি বসন্তৰ বোল জেতুকাবুলিয়া,কপৌফুলীয়া .. হাঁচতি ভৰাই চেনাইলৈ মৰম পিছে অভিমানৰ গাঁঠিটো খোলোতাহে নাই .... ঘৰৰ পিৰালিটো ৰঙা মাটি দি ধুনীয়াকৈ মচি এইবাৰ চোতালৰ তুলসী ভেটিটোত থাকি যোৱা মাটি খিনি দি লিপি দিলে আবেলিয়ে। কেঁচা ঘৰটো তাই যিমান পাৰে ধুনীয়াকৈ ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰে। যি আহে সিয়ে শলাগে সিহঁতৰ অকণমানি ঘৰটো। অৱশ্যে মাকেও সহায় কৰে তাইক। ফুলৰ ডাল আনি দিয়ে, সেইবোৰ ধুনীয়াকৈ ৰুই পানী দি আপডাল কৰে বেলিয়ে। এতিয়াও তগৰ ফুলৰ সুবাস বিয়পি আছে চোতালত। তাৰে এপাহ আনি তাই ভগৱানক দিয়ে কেতিয়াবা। মাত্ৰ এপাহ। ফুল চিঙিবলৈ বৰ দুখ লাগে যে। যেতিয়া মহাদেৱলৈ বা কৃষ্ণ গোঁসাইলৈ বহুত বেছি মৰম জাগে, তেতিয়াহে এপাহ ফুলকে দুয়োৰে মাজত থৈ সেৱা এটা কৰে তাই। তাইৰ ঈশ্বৰেও জানে, তাতে সন্তুষ্ট হয়। হাতত বোকা মাটি লৈয়ে বেলিয়ে ঘৰটোলৈ এবাৰ চালে, এদিন এই ঘৰটো পকী হ'ব, মাকৰ বাবে, ভায়েকৰ বাবে, তাইৰ বাবে আছুতীয়া কোঠালি হ'ব। কল্পনাতে কেতিয়াবাই ঘৰ এটা সাজি থৈছে তাই। ঘৰটোৰ সন্মুখত ধুনীয়া ফুলনি এখন, এখন সৰু গেইট, গেইটৰ দুফালে দুজোপা বকুল, নাইবা এজাৰ। তাইৰ কোঠাত এখন ডাঙৰ খিৰিকী, তাৰ সিপাৰে ৰুব এজোপা শেৱালী আৰু এজোপা খৰিকাজাঁই। ডাঙৰ কিতাপৰ আলমীৰাটোৰ পৰা কিতাপ এখন উলিয়াই তাই শেৱালী ফুলৰ সুবাস লৈ লৈ কিতাপ পঢ়িব। তেতিয়ালৈ বাৰু বৰমাক থাকিবনে? থাকিব থাকিব কিয় নাথাকিব। তাইৰ ঘৰটোৰ প্ৰথম আলহী বৰমাকেই হ'ব। আৰু আগান? : বেলি, তোৰ হাতত পইচা আছে যদি দে চোন, মোৰ গাৰুৰ তলত থকা আটাইকেইটা নিলে ভায়েৰে। কল্পনাৰ পৃথিৱীৰ পৰা সদায় এনেকৈয়ে বেলিক চোঁচৰাই উলিয়াই আনে মাকে। বহুদিনৰ পৰা বেগ এটা কিনিম বুলি এটকা দুটকাকৈ গোটাই থোৱা পইচা কেইটা মাকক দি দি শেষেই হ'ল। : ভাইটিক ইমান পইচা কেলেই লাগে সদায় সদায়? : আও, নিজে বুঢ়ী মাৰৰ ঘৰত ভাল ভাল বস্তু খাৱলৈ পাৱ, সি ক'ত পায়? তাৰ মন নাযায় নেকি? বৰ আপোনপেটিয়া ছোৱালী। টিউবলত হাত ভৰিকেইটা ধুই বেগৰ পৰা উলিয়াই দিবলৈ পালেহে ,থাপ মাৰি এশটকীয়া note খন লৈ গুচি গ'ল মাক। ভায়েকৰ সলনি হোৱা ৰেহ ৰূপ মাকে নেদেখিলেও আবেলিয়ে দেখিছে। সি ৰাতি ৰাতি দেৰিকৈ ঘৰ সোমায়, পঢ়া শুনাৰ প্রতি মন কাণ নাই, স্কুললৈ প্ৰায়ে নাযায়। মাজতে মাকৰ হাতত টকা দুহেজাৰ দিছিল, ক'ত কেনেকৈ পাইছে বুলি সুধিলে একো নকয়। বেলিয়ে বেছিকৈ পকাই সোধোতে লগৰ এটাই ধাৰলৈ দিয়া বুলি কৈ ফালৰি কাটিলে। মাকে নুসুধে। পইচা পালেই ঘৰলৈ নতুন বস্তু অনাৰ চিন্তা মাত্ৰ। সকলোৰে লগত প্ৰতিযোগিতা মাকৰ। আনকি বৰমাকৰ ঘৰখনৰ সৈতেও। বুজাই বুজাই হাৰি গ'ল বেলি। মাক আৰু ভায়েকৰ সপোন বোৰ দেখিলে ভয় খায় আবেলিয়ে। এদিন এই মহত্বাকাংক্ষাই খুলি খুলি খাব সিহঁতক। সহজতে পইচা ঘটাৰ উপায় বিচাৰি ফুৰে দুয়োটা মিলি। এবাৰ চুবুৰীৰে মানুহ এঘৰৰ ফোনটো ভায়েকে চুৰ কৰি লৈ আনিছিল। মাকে কথাটো জানিও একো কোৱা নাছিল। বেলিয়ে ঘূৰাই দিবলৈ কোৱাত দুয়োটাই তাইকহে ওলোটাই গালি দিছিল। : বৰ একেবাৰে যুধিষ্ঠিৰ জনী। সত্যত থাকি কি ডাল ফালিলে বাপেৰে। মোৰ মূৰত দুটাকে বোজা দি গুচি গ'ল। আৰু প্ৰসাদৰ পইচাৰ কি অভাৱ। এটা আকৌ কিনি আনিব। দুই নম্বৰী পইচাই লোৱাহে। দুনীয়াৰ অন্যায় কৰি পইচা গোটাইছে, কি বেয়াটো হৈছে। দিনে দিনে উন্নতি হে কৰিছে। ইহ, তাই এক্কে হৰিচন্দ্ৰ। এইবাৰ বেলিৰ ওচৰত উত্তৰ নাছিল। এৰা, কি বেয়া হৈছে অন্যায় কৰি।ঠিকাদাৰ প্ৰসাদৰ দুই নম্বৰী পইচা আছে বুলি সৱেই জানে। তথাপি সমাজত বৰ ডাঙৰ মানুহ। ৰাইজৰ সৱ কামত আগৰ আসনখন প্ৰসাদেই পায়। কান্ধত ফুলাম গামোচা পিন্ধে। মেট্ৰিক দুবাৰ ফেইল মানুহটোৱে আবেলিক ভালকৈ মেট্ৰিক পাছ কৰাৰ কাৰণে সম্বৰ্ধনা জনাইছিল। আন ল'ৰা- ছোৱালীবোৰে প্ৰসাদৰ ভৰি চুই আশীৰ্বাদ লৈছিল। আবেলিয়ে নল'লে। প্ৰসাদ বেয়া মানুহ বুলি সৱেই জানে। তেনে মানুহৰ ভৰি চুই ভগৱানৰ আগত পাপ কৰিব নোখোজে। "এইজনী বৰ অহংকাৰী। কাৰো ঘৰলৈ নাযায়, দেখিলেও ভালনে বুলি সুধি আৰু কথা নাপাতে। ডাঙৰক সেৱা কৰিবলৈ তাইৰ ফিটটোৱে নিদিয়ে আকৌ।" গাঁৱৰ মানুহ কিছুমানৰ উফৰি অহা কথা তাইৰ কাণত পৰিছিল।আবেলিৰ নামৰ পিছত অহংকাৰী শব্দটো সেইদিনাৰপৰা নিগাজী হৈছিল। "ঐ কি নাম আছিল তোৰ? নাম বাদ দে, মোৰ ল'ৰাটোক অলপ পঢ়াত চাই দিবি। মাহে যি লাগে ল'বি।" একেটা অনুষ্ঠানতে প্ৰসাদে আবেলিক প্ৰস্তাৱ দিছিল। মাকে পিছদিনাই তাইক পঠিয়াই দিছিল। "মাহে এহেজাৰ ল'ম বুলি ক'বি। যা যা।" গাঁৱৰ ভিতৰত তিনিমহলীয়া অট্টালিকা, তিনি চাৰিখন গড়ী,নেতা পালিনেতাৰ সঘন আহ যাহেৰে মানুহৰ চকুত লগা এখন ঘৰ। প্ৰসাদৰ ক্লাছ ফ'ৰত পঢ়া ল'ৰাটোক পঢ়াবলৈ লৈ প্ৰথম দিনাই বুজিছিল আবেলিয়ে,তাই বেছিদিন সেইখন ঘৰলৈ যাব নোৱাৰে। পঢ়ুৱাই থকাৰ মাজতে প্ৰসাদ আহি সিঁহতৰ ওচৰতে বহে। ডিঙিত শিকলিৰ নিচিনা সোণৰ চেইন, মস্ত পেটটো উলিয়াই বাৰে ভচহু কথা কিছুমান কৈ থাকে। আবেলিয়ে মনতে ভাৱে, পইচাৰে মগজ কিনিব পৰা হ'লে, তাই প্ৰসাদক এটা কিনিবলৈ অনুৰোধ কৰিলেহেঁতেন । ঘৰখনৰ ডাঙৰ গোটেই সোপা মূৰ্খ। খোৱা আৰু পিন্ধাৰ বাহিৰে একো চিনি নাপায়। পঢ়াৰ পৰিৱেশ নাই। কথাই কথাই তৰ্ক, লেতেৰা গালি গালাজ। ল'ৰাটোলৈ বেয়া লাগিল বেলিৰ। উঠি অহা ল'ৰাটোৱে ঘৰৰ বনকৰা মানুহকো সেইবোৰ লেতেৰা ভাষা কৈ গালি পাৰে। আনকি আবেলিৰ কথাও নুশুনে। পঢ়াৰ নামত লোভ দি দি বস্তু গোটাই মাক দেউতাকে অভ্যাস বেয়া কৰিলে। অ'ত ত'ত পইচা দি দি বাপেকৰ অভ্যাস হৈয়ে গৈছে। ঘোঁচ নিদিলে আজিকালি কাম নহয়, সেইকাৰণে ঘৰতো একেই কাৰবাৰ চলাইছে। ন বছৰীয়া লৰাৰ হাতত মোবাইল, অত্যাধুনিক খেলা সামগ্ৰী, নথকা বস্তু নাই। কিন্তু পৰীক্ষাত নম্বৰকেইটা হে কিনিব পৰা নাই। এমাহ পঢ়াই বাদ দিছিল আবেলিয়ে। প্ৰসাদ আহি ঘৰত কৈ কৈও নিব নোৱাৰি আবেলিৰ পাবলগীয়া এহেজাৰ টকা দিয়াৰ পাছতো ঘূৰাই নিছিল। কান্দিছিল সেইদিনা তাই, জীৱনৰ প্ৰথম উপাৰ্জন আছিল। ঢেৰ কিবাকিবি ভাৱি থৈছিল। কিন্তু নিজ প্ৰাপ্যৰ হকে যুঁজিবলৈ তাইৰ তেতিয়াও শক্তি নাছিল, এতিয়াও নাই। প্ৰশাদৰ একেটা ধমকিত তাই থাপনাৰ পৰা পইচাকেইটা আনি ঘূৰাই দিছিলহি। বৰমাকে বুজাইছিল, গোঁসাই আছে, এদিন সৱ বিচাৰ কৰিব। তাই বিশ্বাস কৰিছিল। যদিও বৰমাকৰ বহুত গোচৰ ভগৱানৰ ওচৰতে পৰি থাকিল ওৰে জীৱন, আজিও তাৰ বিচাৰ নহ'ল, তথাপি থাপনাৰ চাকি গছৰ শলিতা ডালত, মাহ প্ৰসাদৰ শৰাইখনৰ থুৰীয়া তামোল খনত, বৰমাকে নিজৰ সমস্ত ভাৰ সামৰি ঈশ্বৰৰ ওচৰতে সঁপি দিয়ে নিজকে। আবেলিয়ে দেখিছে, শিকিছে, তাকেই কৰি আহিছে। মাক ভায়েকে ভাৱক অন্যায় কৰি মানুহৰ উন্নতি হৈছে বুলি, তাই নাভাৱে। এখন ঈশ্বৰবিহীন পৃথিৱীৰ কল্পনাই তাইৰ কোমল মনটোক জোকাৰি যায়। হাত দুখন যোৰ কৰি "কৃষ্ণ কৃষ্ণ" বুলি তাই বেৰৰ কৃষ্ণ ফটোখনত কপালখন লগাই দিয়ে। *********** (আগলৈ) #Indrani Sarmah ba #copyright ©Kabita #story #lovestory
