#আবেলি #aabeli খণ্ড (৭) ঘৰৰ মানুহবোৰ শুইছে। চৌপাশে মাজৰাতিৰ নীৰৱতা। দূৰৈৰ পৰা ভাঁহি আহিছে জিলিৰ মাত। মাজে মাজে শিয়ালৰ হুৱা। ৰূমটোৰ লগত সংলগ্ন বাৰাণ্ডা খনত বহি ইটোৰ পিচত সিটো চিগাৰেট জ্বলাইছে আগানে। যিবোৰ সি ভাবিছিল, তেনেকুৱা একো হোৱা নাই। যিবোৰ সি ভৱাই নাছিল, সেইবোৰ ঘটিবলৈ ধৰিছে, লাহে লাহে..। সেমেকা হাঁহি এটাৰে সি নিজৰ উথলি অহা আৱেগখিনিক নিজৰ পৰাই লুকুৱাবলৈ চেষ্টা কৰিলে। এবাৰ হাৰি যোৱা মানুহে, ভাগি পৰা মানুহে কেনেকৈ জীয়াই থকাৰ কচৰৎ কৰে.. কেনেকৈ সপোন দেখে আকৌ সফল হোৱাৰ! আজি এবছৰে সি এই একেটা প্ৰশ্নৰে উত্তৰ বিচাৰি ঘূৰি ফুৰিছে পাহাৰে ভৈয়ামে। কত ৰাতি উজাগৰে আছে সমূদ্ৰতীৰত বালি ঘৰ সাজি সাজি.. কত দিন পাহাৰৰ শিখৰত ৰৈ প্ৰাণখুলি চিঞৰিছে.. বৰফত খুন্দিয়াই ভাঙিব খুজিছে বুকুৰ শিল। অথচ উত্তৰ তাৰ পুৰণি ঘৰখনতেই আছিল, পুৰণি মানুহবোৰৰ মাজতেই আছিল। সন্মুখৰ আন্ধাৰ এখিনি সি হাতেৰে খামুচি ধৰিলে। ঠিক যেন খামুচি ধৰিব খুজিছে হেৰুৱাই পেলোৱা বিশ্বাস, সুযোগ, সময়। পিছে ইমান আন্ধাৰত থাকিও মনটো তাৰ আজি অকণমান যেন পোহৰ পোহৰ অনুভৱ হৈছে। বেলিৰ কোমল মুখখনে আকৌ এবাৰ মনত ডোলা দি গ'ল। এইবাৰ চকীখনত মূৰটো পেলাই চকুকেইটা জপাই দিলে সি। "আগান, কি ভাৱি থাক অ, সোনকাল কৰ ।" মাকে তাক সদায় ক'বলগীয়া হৈছিল এই কথাষাৰ। তাৰ দেৰি হৈ যায়, সকলো কথাতে, সকলো কামতে। মাকে আজিও ফোন কৰিছিল, সিহে কথা পাতিবলৈ সাহস কৰিব পৰা নাই। বৰ বিশ্বাস কৰে তাক মানুহ হালে। এতিয়াও মাকে ক'ব, একো হোৱা নাই বাবা, তই বেছিকৈ ভাৱিছ, দেউতা আৰু মোৰ চাকৰি আছেই দেখোন, হ'ব, তই ধৰ্য্য ধৰ। কিন্তু সি নভৱাকৈ কেনেকৈ থাকে? মাক দেউতাকৰ ইমান খিনি টকা সি কিমান বিশ্বাসেৰে লগাইছিল কোম্পানীৰ নামত। নতুন recruitement, promotional seminars, meet ups,advertising এইবিলাকত গোটেইখিনি খৰচ তাৰেই আছিল। দুবছৰীয়া মাষ্টাৰ্ছ ডিগ্ৰী শেষ কৰাৰ পিছত এবছৰ মাত্ৰ চাকৰি কৰিছিল আগানে। তাৰ পাছত আৰম্ভ কৰিছিল Brocode নামৰ নিজাকৈ এটা startup. কথাবোৰ মনত পৰিলেই উশাহটো ঘন হৈ হৈ আহে তাৰ, নিচা কৰিবলৈ মন যায়, মুঠতে কিবা এটা খাই পাহৰি যাবলৈ মন যায় কোটি টকাৰ লোকচান। জীৱনৰ আটাইতকৈ ধুনীয়া সময়খিনিৰ অপব্যয়। নিজকে ভীষণ প্ৰেক্টিকেল বুলি ভাবি থকা আগানৰ সকলো আৱেগ কিয় জুখিব পাৰিছিল অৰ্ঘাই। দিনৰ পিছত দিন, ৰাতিৰ পিছত ৰাতি একেলগে পাৰ কৰাৰ পাছতো বুজি নাপালে আগানে তাইক। "You are so typical" "Omg, that's so cliche" পিছৰফাললৈ এইকেইটা কথা প্ৰায়েই শুনিব লগীয়া হৈছিল সি। প্ৰত্যেকটো সিদ্ধান্ত যুক্তিৰে লোৱা অর্ঘাৰ জীৱনত আৱেগৰ স্থান নাই বুলি বুজোতে তাৰ দেৰি হৈছিল। কিন্তু যুক্তি আৰু চুক্তি নোহোৱাকৈ ভাল পাই পেলাইছিল আগানে তাইক। : তুমি অসমৰ? : হয়, কেনেকৈ গম পালা? : তোমাৰ ক্লাছমেট লিয়া মোৰ ফ্লেটমেট। তাই কৈছিল। আই এম অৰ্ঘা। : আগান। চিনাকি তেনেকৈয়ে।তাৰ পাছত বিদেশৰ মাটিত ভাত খোৱাৰ লগৰী হৈছিল দুইটা। প্ৰায়েই বন্ধৰ দিনত আগানৰ ৰূমত বহা আড্ডাত নিয়মিত অতিথি আছিল অৰ্ঘা। ঘৰলৈ মনত পৰিলে দৌৰি আহিছিল, বিহু নাচিছিল, পইতা ভাত বনাই খাইছিল। : তুমি ইমান talented. কিবা এটা নিজে কৰাৰ কথা ভাবিব পাৰা। I mean something pathbreaking,original. কৰিছিল আগানে। নিজৰ প্ৰজেক্টৰ সকলো ডিটেইলছ তাইক দি দিছিল। তাৰ পাচত... চিগাৰেটটো হাততে জ্বলি জ্বলি তাৰ আঙুলিত কেতিয়া আহি পুৰিলেহি সি গমেই নাপালে। এৰা, সি গমেই নাপায় বহু কথা। সদায় দেৰি হৈ যায়। চকীখনৰ পৰা উঠি সি আবেলিৰ ঘৰৰ ফালে চালে। অকণমানি পোহৰ এটা এতিয়াও জিলিকি আছে। তাই এতিয়াও শোৱা নাই। পঢ়ি আছে চাগে। বেলিয়ে খামুচি ধৰা চোলাৰ কলাৰটো এতিয়াও জেতুকা জেতুকা গোন্ধ এটা লাগি আছে। কিছুদিন আগত সি দুখী আছিল, তাৰ পিছত উদাসীন, লাহে লাহে একোৱেই চুব নোৱাৰা হৈ আহিছিল তাক। কিন্তু আজি যি হ'ল.. আবেলিৰ প্ৰতি ইমান মৰম, ইমান আকুলতা, ইমান আদৰ, এইয়া সহজ নে? স্বাভাৱিক নে? আৰু যদি এইয়া স্বাভাৱিক তেন্তে মাত্ৰ এবছৰ আগলৈকে সি কেনেকৈ ভাল পাইছিল আন কাৰোবাক? কেনেকৈ দেখিছিল ভৱিষ্যতৰ সপোন? কথাবোৰ আৰু নাভাবোঁ বুলি সি চিৰিকেইটাৰে নামি বৰমাকৰ কোঠাৰ ফালে খোজ ল'লে। প্ৰকাণ্ড ঘৰটোৰ এটা চুকত আগানৰ দৰেই সাৰে আছে অৰুন্ধতী। জ্বলাই থোৱা কম পোহৰৰ লাইটটোৰ ফালে চাই চাই প্ৰায়ে ৰাতিবোৰ এনেকৈয়ে কটাই আহিছে তেওঁ। আজি ভৰিৰ বিষটো আন দিনাতকৈ বেছি। মনৰ অসুখে শৰীৰৰ অসুখ এনেও বঢ়ায়। ল'ৰা- বোৱাৰীৰে ভৰি থকাঘৰ খনত তেওঁৰ গুৰুত্ব কোনোদিনেই নাছিল। আজিৰ পৰা প্ৰায় পঞ্চাছ বছৰৰ আগৰ কোনোবা এটা দিনত এইখন ঘৰত ভৰি দিছিল অৰুন্ধতীয়ে। ইচ্ছা জানো আছিল? ওহোঁ, নাছিল। পিছে সেই সময়ত বিয়াৰ ক্ষেত্ৰত ল'ৰা ছোৱালী কাৰোৰে অনুমতি লোৱা হোৱা নাছিল। ঘৰৰ ডাঙৰ মানুহে যি কয় সেয়া মানি লোৱাটো নিয়ম। পিতাকৰ সামান্য উপাৰ্জনৰ পইচাৰে নটাকৈ ল'ৰা- ছোৱালী পোহপাল দিয়া সহজ নাছিল। তাতে মাজুলীৰ দৰে বানে গৰকা ঠাই এখনত। : এবাৰ বিয়া পতা হ'লে কি হ'ল, দেখাই শুনাই ভাল, বি. এ পাছ। ধনে ধানে উভৈনদী। হাতী পুহিছিল আগেয়ে। : ঘৰখনত তাইয়ে যি দুটা আখৰ পঢ়িছে। খগেন মাষ্টৰে কলেজত পঢ়াৰ কথা কৈয়ে আছিল। মেট্ৰিক একেবাৰতে চিঙিছে। তাকো চেকেন ডিফিজনত। আকৌ এবাৰ ভাৱক চোন। অমিয়াৰ কথাকে পাতি চাওক। বয়সৰ ফালৰ পৰাও মিলিব। অৰুন্ধতীক মোৰ ভনীজনীৰ তাতে ৰাখি পঢ়াব পাৰিম। সিহঁতৰ পইচা পাতিও সৰহ। খৰচ তায়ে দিব বুলিছে.. : চুপ থাক অ তই। ছেকেণ্ড ডিভিজনটো ফুটাব নোৱাৰে ওকালতি কৰিবলৈ আহে।বামুণৰ ছোৱালী এতিয়া চহৰত থাকি কলেচ গৰকিব নালাগে। এইবোৰ ইলাহী কাৰবাৰ কৰিবলৈ গৈ ছোৱালী অজাতি এটালৈ গুচি গ'লে কি কৰিবি? সমাজত নাক দেখুৱাব নোৱাৰিবি। দেউতাকৰ গৰ্জনত মাক মনে মনে থাকে। : মানুহঘৰ বৰ অৱস্থাপন্ন। তাই তাত ৰাণী হৈ থাকিব পাৰিব। : বায়েকজনী থাকোঁতে তাইক বিয়া দিবলৈ.. : ল'ৰাই মেট্ৰিক ফেইল ছোৱালী বিয়া নাপাতে। মাক পিতাকৰ কথাবোৰ মনে মনে শুনি থকা অৰুন্ধতীয়ে কলেজলৈ যোৱা সপোনটোত সেইদিনা ডাঙৰকৈ তলা এটা মাৰি থৈছিল। বায়েক অজন্তা আৰু অমিয়াতকৈ আগতেই বিয়া হৈ গুচি আহিছিল জনাৰ্দনৰ সৈতে। তেতিয়া তেওঁৰ প্ৰথমা পত্নীৰ মৃত্যু হোৱা ছমাহেই হোৱা নাছিল। জনাৰ্দন আৱেগহীন মানুহ। সিদিনাই বুজিছিল অৰুন্ধতীয়ে। তাৰ পাছত আৰু বুজিবলৈ সুযোগৰ অভাৱ নাছিল। আচলতে চহকী ঘৰখনত দাসী এজনীৰ দৰকাৰ আছিল। বামুণৰ ঘৰৰ চাকৰণী এজনী স্থায়ীভাৱে পাইছিল চহকী মানুহঘৰে। ঘৰৰ বৰ বোৱাৰী হৈ শাহু শহুৰ, দুটা দেৱৰ, তিনিজনী ননদৰ দায়িত্ব লৈ কেতিয়া যে অৰুন্ধতীয়ে নিজক একেবাৰেই হেৰুৱাই পেলালে ধৰিবই নোৱাৰিলে। মাকৰ ঘৰৰ পৰা লৈ অনা পেৰাটোত এতিয়াও সযতনে ৰাখিছে মেট্ৰিকৰ চাৰ্টিফিকেটখন, নিজে লিখা কবিতা, গল্প আৰু গানৰ কলিকেইটামান। নিজৰ বুলিবলৈ সম্পত্তি সেয়াই। বাকী সকলোবোৰ ঘূৰাই দিছে তেওঁ, যিজন মানুহে অৰুন্ধতীৰ দেউতাকক ভিকহু বুলি হাঁহিব পাৰে, সেইজন মানুহে দিয়া এপদ বস্তুৱো নালাগে। অস্ফুট উচুপনি এটা নিজৰ অজানিতে ওলাই আহিল। কিমান নো আৰু চেপি ৰাখিব। : বৰমা, কি হ'ল, কান্দিছা কেলেই। : নাই.. নাই.. বিষতে কেঁকাইছো অ'। তই শুৱাই নাই হবলা? : তোমাক চাই যাওঁ বুলি আহিছিলো। দুখবোৰৰ কাৰণবোৰ, কথাবোৰ বেলেগ হ'লেও, মনবোৰ যে একেই। অৰুন্ধতীৰ বাবে আগানৰ দুখবোৰ হয়তু বোধৰ বাহিৰৰ, আগানৰ বাবে বৰমাকৰ দুখবোৰ অচিনাকি। এনেকৈয়ে নিৰ্জনতাত বৈ থাকে সকলোৰে বিষাদৰ একোখনি সাগৰ। উত্তাল তাৰ ঢৌ, অথচ কোলাহল কেৱল নিজৰেই মাজত। আন এটি দীঘল ৰাতি.. পাৰ কৰিবলৈ কিমান যে কষ্ট!!! ............... ....আগলৈ ©Kabita #story #lovestory
