"शृंगार साज " नटण्याची ना हौस तुला, नाही शृंगाराची गरज । अशी लाखात एक देखणी तू, वेगळा तुझा साज ।। नितळ शुभ्र कांती तुझी, किती तेजोमय दिसते । जणू राणी पद्मिनी माझी, मलाच तू भासते ।। नाक जणू चाफेकळी आणि ओठ गुलाबपाकल्या । चिंचपेटी ती मोत्याची, उठून दिसते तुज्या गळ्या।। नाजूक नाकी शोभे नथ, माथी कुंकू चंद्रकोर । हाती वसे चुडा कंकण, शालूला का कुणाची सर ।। पायी पैंजण चांदीचे, करती तालात छमछम । कुडी कानात शोभती, कशी लाजती चमचम ।। वेडे बघ ना जरा, समोर मढवलेल्या दर्पणात । तो ही म्हणतो कसा ? फिकी पडेल रंभा क्षणात ।। मज करिती नयन घायाळ तुझे, होता एकमेका नजर । छेडून जाते हृदयाची तार, भरूनी येतो प्रणयाचा हुंकार ।। झालो मी बावरा आता ,तुझी स्तुती करता करता । शब्द शब्द जोडून सारे, झालो निःशब्द मी आता ।। ...वैभव सुरेश मिरगल
