Unsplash #जग हे बंदिशाला.... शब्दवेडा किशोर आठवतंय मला..छोटा होतो जेव्हा मी तेव्हा जगच खूपच मोठं होतं..तो शाळेचा रस्ता व कोपऱ्यावरचं ते सायकलचं दुकान,तो बर्फाचे गोळे विकणारा काका आणि फुले गजरे खेळणी विकणारा छोटा मामू..सारं काही कुठं हरवलं गेलंय..आता तेथे मोबाईलचं व व्हीडीओ गेमचं पार्लर जिथं गर्दी असते पण तरीही सारं कसं रिकामं रिकामं वाटतंय..बहुतेक माणूस आता छोटा होत चाललाय... आठवतंय मला छोटा होतो जेव्हा मी तेव्हा होणारी संध्याकाळही खूप मोठी असायची.तासनतास ते पतंग उडवणं व बेभान सायकलींच्या शर्यती व मग दमून घरी येणं..आजकाल संध्याकाळच होत नाही.दिवस संपतो न संपतो तोच रात्रीचा वेळही बहुधा छोटा होत चाललाय.. आठवतंय मला..छोटा होतो जेव्हा मी तेव्हा मैत्री खूप गाढ असायची..तेव्हाचं ते मित्रांच्या घरी जाणं किंवा त्यांना घरी बोलावणं,कुणाकडेही खाणं,तिथेच मनसोक्त खेळणं,सुख दुःख वाटून जगणं..आताही मित्र आहेतच पण मैत्री हरवून गेलीय..कधीतरी कुणी रस्त्यात दिसलाच तर फक्त हाय हॅलो होऊन लगेच वाट वेगळी होते.कोणत्याही शुभेच्छेसाठी असतो फक्त एक कोरडा SMS,निर्विकार,भावनाहीन, केवळ कर्तव्यपूर्तीचा..आजकाल नातीही बदलत चालली आहेत. आठवतंय मला..छोटा होतो जेव्हा मी तेव्हा खेळ पण किती मस्त असायचे..विटी दांडू, लपंडाव,पळापळी,आट्यापाट्या...आता घरी इंटरनेट टीव्ही आहे फक्त वेळ शिल्लक नाही. आजचं आयुष्यही बदलत चाललंय..हे आयुष्याचं गाणं फारच छोटं असतं रे मित्रा..इथं "उद्या" कुणीच पाहिलेला नसतो..हा येणारा " उद्या " फक्त स्वप्न आहे.. आताचाच क्षण आहे खरा जगण्याचा..या हव्यासाच्या जगात आपण फक्त पळतोय वेड्यासारखे..मित्रा हे आयुष्य पुन्हा नाही मिळणार..जगायचं तर आत्ताच जगून घे नाहीतर स्मशानाच्या फाटकावरील पाटीप्रमाणे होईल.. " शेवटी इथेच यायचं होतं..पण येता येता सारं आयुष्य संपून गेलं.." ©शब्दवेडा किशोर #आयुष्याच्या_वाटेवर
