सरता सरता पाऊस, हाहाकार माजवून गेला. काठावरचा गाव माझा, पाण्यात बुडवून गेला. रातभर कारभारीण, पावसासंग भांडत राहिली. लेकराला घेऊन उराशी, पाण्यातून वाट काढत राहिली. होतं-नव्हतं सारं, वाहून गेलं कालच्या पुरामध्ये. आजतागायत कृष्णामाई, शिरली नव्हती घरामध्ये. मोडलं घराचं छप्पर, कोसळल्या चारी भिंती. दगड-विटांच्या ढीगाऱ्याखाली, संसारास मूठमाती. खांबावरची 'बा'ची तसबीर, मात्र हारासकट वाचली. उध्वस्त घरटं पाहून, माझी माय आतून खचली. माणसानं माणूस तेवढी वाचवला, गुरं-ढोरं गेली वाहून. अंगणातील तुळस उभी राहिली, वृंदावनी घट्ट पाय रोवून. लेकराचं दप्तर-पाटी, चिखलामध्ये शोधतो आहे. ओसरलेल्या आभाळाकडे, सावली तेवढी मागतो आहे. आता काळी माय माझी, आभाळ पाहात बसते. कोसळलेल्या पिकांना, जगण्याचं बळ देत बसते. एकलव्य
