New टपोरे Quotes, Status, Photo, Video

DRx. Shital Gujar✍️

+ Follow

Report AbuseCopy Text

टपोरे थेंब पावसाचे | ओले चिंब मी झाले || पावसाचा आनंद घेण्यासाठी| मी भिजू लागले || पावसाचा आनंद मी अनुभवत गेले | त्यातच माझे समाधान दडून गेले || क्षणाचा पाऊस पण आनंद देणारा | सर्वांना प्रफुल्लित करणारा|| टपोरे थेंब हे पावसाचे | बळीराजाचा आनंद पाहण्याचे || हिरवीगार नटली निसर्ग सृष्टी | पावसाने सजली हे हिरवीगार रानं || - ✍️Shital K. Gujar✍️ शुभ संध्या मित्रहो आताचा विषय आहे टपोरे थेंब.. #टपोरेथेंब चला तर मग लिहुया. #collab #yqtaai #YourQuoteAndMine Collaborating with YourQuote

टपोरे थेंब पावसाचे | ओले चिंब मी झाले || पावसाचा आनंद घेण्यासाठी| मी भिजू लागले || पावसाचा आनंद मी अनुभवत गेले | त्यातच माझे समाधान दडून गेले || क्षणाचा पाऊस पण आनंद देणारा | सर्वांना प्रफुल्लित करणारा|| टपोरे थेंब हे पावसाचे | बळीराजाचा आनंद पाहण्याचे || हिरवीगार नटली निसर्ग सृष्टी | पावसाने सजली हे हिरवीगार रानं || - ✍️Shital K. Gujar✍️ शुभ संध्या मित्रहो आताचा विषय आहे टपोरे थेंब.. #टपोरेथेंब चला तर मग लिहुया. #collab #yqtaai #YourQuoteAndMine Collaborating with YourQuote

Atul Waghade

+ Follow

Report AbuseCopy Text

टपोरे थेंब डोळ्यातले तुझे किती लपशील ,डोळे लाल सांगतात तुझे नको देवू सुखात जागा पण दुःखात सोबती बनू दे तरी तुझा.. कठोर इतकी बनू नको मनाला असं म्हणवू नको आहे मी सोबत तुझ्या हाक दे ऐकदा टपोरे थेंब डोळ्यांमध्ये पूसून टाकीन‌ दु:ख तुझा माझ्याशी वाटून घे ऐकदा... शुभ संध्या मित्रहो आताचा विषय आहे टपोरे थेंब.. #टपोरेथेंब चला तर मग लिहुया. #collab #yqtaai #YourQuoteAndMine Collaborating with YourQuote

टपोरे थेंब डोळ्यातले तुझे किती लपशील ,डोळे लाल सांगतात तुझे नको देवू सुखात जागा पण दुःखात सोबती बनू दे तरी तुझा.. कठोर इतकी बनू नको मनाला असं म्हणवू नको आहे मी सोबत तुझ्या हाक दे ऐकदा टपोरे थेंब डोळ्यांमध्ये पूसून टाकीन‌ दु:ख तुझा माझ्याशी वाटून घे ऐकदा... शुभ संध्या मित्रहो आताचा विषय आहे टपोरे थेंब.. #टपोरेथेंब चला तर मग लिहुया. #collab #yqtaai #YourQuoteAndMine Collaborating with YourQuote

Atul waghade

+ Follow

Report AbuseCopy Text

टपोरे थेंब डोळ्यातले तुझे किती लपशील ,डोळे लाल सांगतात तुझे नको देवू सुखात जागा पण दुःखात सोबती बनू दे तरी तुझा.. कठोर इतकी बनू नको मनाला असं म्हणवू नको आहे मी सोबत तुझ्या हाक दे ऐकदा टपोरे थेंब डोळ्यांमध्ये पूसून टाकीन‌ दु:ख तुझा माझ्याशी वाटून घे ऐकदा... शुभ संध्या मित्रहो आताचा विषय आहे टपोरे थेंब.. #टपोरेथेंब चला तर मग लिहुया. #collab #yqtaai #YourQuoteAndMine Collaborating with YourQuote

टपोरे थेंब डोळ्यातले तुझे किती लपशील ,डोळे लाल सांगतात तुझे नको देवू सुखात जागा पण दुःखात सोबती बनू दे तरी तुझा.. कठोर इतकी बनू नको मनाला असं म्हणवू नको आहे मी सोबत तुझ्या हाक दे ऐकदा टपोरे थेंब डोळ्यांमध्ये पूसून टाकीन‌ दु:ख तुझा माझ्याशी वाटून घे ऐकदा... शुभ संध्या मित्रहो आताचा विषय आहे टपोरे थेंब.. #टपोरेथेंब चला तर मग लिहुया. #collab #yqtaai #YourQuoteAndMine Collaborating with YourQuote

Samruddhi Langade

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

बंध शब्दांचे घनकाळ्या मेघांमधुनी टपोरे ते मोती पडतात भीडतास माती जेव्हा सुगंध दरवळतो तेव्हा बंध शब्दांचे नकळत जुळतात हिरव्या त्या निसर्गाच्या सानिध्

बंध शब्दांचे घनकाळ्या मेघांमधुनी टपोरे ते मोती पडतात भीडतास माती जेव्हा सुगंध दरवळतो तेव्हा बंध शब्दांचे नकळत जुळतात हिरव्या त्या निसर्गाच्या सानिध्

Ganesh Phapale

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

सौंदर्याची निशाणी तु.. 💕 लुकलुक पाणीदार डोळे, नजरेत भाव किती ग सुंदर भोळे... उंच उंच माथा त्यावरती उज्वल भविष्याचे लेख,अलेख, काळेशार ते घनदाट केस जणू गर्द राईच एक... चाफेकळी टपोरे रूबाबदार नाक त्याला लटक्या रूसव्याची धाप.. लाल गोरे गाल,त्यावर पडते खळी कमाल... गुलाब पाकळी सम गोड गुलाबी ओठ, हस्य सदा त्यावर गोड,शब्दांत ते मांडाव तरी कसं थेट...? नयन नक्षी जणू जिवंत मुर्तीच तु गोंडस हणुवटी, त्याला सुंदर तीळाने करून सोबत झाली परिपूर्ण सौंदर्यवतीच तु... नाजुक मऊ मखमालीचे कापसा सम ते गोरे पान हात, सहज भिजताय छान सुबक मेंहदीच्या रंगात... सौंदर्य परी तु, सुंदरतेची निशाणी तु. जलबुट्टीवार वेलीदार कंबर,जणू हरिणीची ग त्याला चाल... मखमालीचे पाय नाजुक-नाजुक त्याला पैंजणाच्या छुनछुन घुंगरांचा ताल.... ! एक प्रेमवेडा/"शब्दवेडा" गणेश फापाळे...✍🏻 ©Ganesh Phapale सौंदर्याची निशाणी तु.. 💕 लुकलुक पाणीदार डोळे, नजरेत भाव किती ग सुंदर भोळे... उंच उंच माथा त्यावरती उज्वल भविष्याचे लेख,अलेख, काळेशार ते

सौंदर्याची निशाणी तु.. 💕 लुकलुक पाणीदार डोळे, नजरेत भाव किती ग सुंदर भोळे... उंच उंच माथा त्यावरती उज्वल भविष्याचे लेख,अलेख, काळेशार ते घनदाट केस जणू गर्द राईच एक... चाफेकळी टपोरे रूबाबदार नाक त्याला लटक्या रूसव्याची धाप.. लाल गोरे गाल,त्यावर पडते खळी कमाल... गुलाब पाकळी सम गोड गुलाबी ओठ, हस्य सदा त्यावर गोड,शब्दांत ते मांडाव तरी कसं थेट...? नयन नक्षी जणू जिवंत मुर्तीच तु गोंडस हणुवटी, त्याला सुंदर तीळाने करून सोबत झाली परिपूर्ण सौंदर्यवतीच तु... नाजुक मऊ मखमालीचे कापसा सम ते गोरे पान हात, सहज भिजताय छान सुबक मेंहदीच्या रंगात... सौंदर्य परी तु, सुंदरतेची निशाणी तु. जलबुट्टीवार वेलीदार कंबर,जणू हरिणीची ग त्याला चाल... मखमालीचे पाय नाजुक-नाजुक त्याला पैंजणाच्या छुनछुन घुंगरांचा ताल.... ! एक प्रेमवेडा/"शब्दवेडा" गणेश फापाळे...✍🏻 ©Ganesh Phapale सौंदर्याची निशाणी तु.. 💕 लुकलुक पाणीदार डोळे, नजरेत भाव किती ग सुंदर भोळे... उंच उंच माथा त्यावरती उज्वल भविष्याचे लेख,अलेख, काळेशार ते

Sangeeta Kalbhor

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

बाकी असणारचं आहे.. वाटतात गाडून टाकाव्यात मनातल्या भावना अगदी खोल खोल...त्या कोणाच्याही नजरेस येऊच नयेत...किंबहुना मीही कधी त्या उकरायच्या म्हंटल्या तरी त्याचे माणिकमोती बनावेत आणि यावे त्या विचारांनी आपल्या दुसऱ्या रुपात... हे असे म्हणण्या पाठीमागचे कारण असे आहे ना की काही भावना उगाचंच आपले मानसिक स्वास्थ्य खराब करतात... काही काही देणेघेणे नसताना... येते मरगळ मनाला आणि नंतर शरीराला आणि मग एकूणच जगण्याला..तेव्हा मग नको नको जीव होतो... शांत व्हायला आणि त्यातून बाहेर पडायला मनाची आणि विचारांची कोण मशागत करावी लागते काय सांगू... आणि मला तर या विचारांचा आणि भावनांचा जाम त्रास होतो...अगदी नको नकोसा करणारा.. एक ठराविक वेळ आणि काळ जाईपर्यंत हे विचारांचे गारुड नाही हटत ध्यान पटलावरुन... सारखे आपले तेचं तेचं आठवून आणि साठवून होतो त्रागा जो कधीकधी मलाही कळत नाही का आणि कशासाठी... तसं पाहिले तर या जीवसृष्टीमध्ये कोण कोणाला समजून घेते हो...अगदी जीवातला जीव जरी काढून ठेवला तरी एखाद्या दगडाला तो काय समजणार? निर्दयी त्या जीवाला मारेल ठोकर आणि म्हणेल... " बसं...की अजून काही' ' अशा वेळेस हा आपला मुर्खपणा असतो तो कळतो आपणास पण जेव्हा जीव हेका धरतो ना तेव्हा सगळ्या जाणीवा आणि विचारांना तिलांजली मिळालेली असते.. शहाण्यातला शहाणा आणि लहाणातला लहाणही या मनाच्या आणि जीवाच्या पुढे गुडघे टेकवतो.. स्वतःला अपराधी मानतो...हताश होतो... हे थोडे अधिक प्रत्येकाच्या बाबतीत झालेले असते...असावे... मग यावर उपाय काय तर मनावर लगाम घालायचा ...हासूड मारायचा आणि तरीही विचार नाहीत थांबले तर सरळ वेसन घालायची... जरा जरी इकडे तिकडे विचार किंवा भावना झाली की लगेचच इकडून दोर कसायचा...जाम...म्हणजे लागेल ओढ आणि थांबेल विचार रुपी जनावर..तिथल्या तिथे आणि राहील शांत जिथे आपल्याला हवे असेल... मला तरी असे वाटते की आपण आपले असतोच कुठे जेणेकरून आपण झोकून द्यावे एखाद्या भावनेत आपल्याला... अनेक नात्यांची गुंफण बनली की एक अख्खं आयुष्य आपल्याला मिळते...महत्प्रयासाने.. काय अधिकार असतो आपला आपल्यावर... नक्कीच नाही... जेव्हा केव्हा येतील भावनांचे ढग एकवटून तेव्हा आवश्यक असेल तर त्या ढगांना होऊ द्यावे रिक्त मनसोक्तपणे... कुठलाही आणि कोणाचाही विचार न करता जावे आपण आपल्या अंतःकरणाच्या प्रांगणात...प्यावे वारे आणि व्हावे टपोरे थेंब...सर्वांगावरुन अलगद ओघळणारे आणि तनामनाच्या संपूर्ण जाणीवांना नखशिखांत मुग्ध करणारे... व्हावा आपणच आपला सखा आणि लावावे पळवून दुःखा..... जमेल का हे मला तरी जे मी माझ्या लेखणीतून स्त्रवू दिलेय.... कदाचित...नव्हे ...नक्कीच होईल... आताच पहा ना माझी भावनांची उतरंड बरीच वरपर्यंत रचत चालली होती पण जसजसा मी उतरंडीच्या पहिल्या गाडग्याचा विचार केला आणि पाहिले आत तर खरंच काही नाही सापडले हो...तिथे केवळ रिक्त पोकळी होती जिच्यात मला हवे ते भरता येईल अशी....असेच वरच्या प्रत्येक गाडग्यात आढळले... मग मी प्रत्येक गाडग्याचा विचार केल आणि भरुन टाकले मला घडविणाऱ्या विचारांनी... आता ना कुठला विचार ना कुठली भावना... आता आहे फक्त नव्याने आपल्याशा केलेल्या भावना आणि त्यांना जगविण्यासाठी स्वतःला जगविण्याचा अट्टाहास..... बाकी असणारच आहे लेखणीत नेहमी मी माझी..... गढलेली...दडलेली आणि वेढलेली..... मी माझी..... ©Sangeeta Kalbhor #Hope बाकी असणारचं आहे.. वाटतात गाडून टाकाव्यात मनातल्या भावना अगदी खोल खोल...त्या कोणाच्याही नजरेस येऊच नयेत...किंबहुना मीही कधी त्या उकरा

बाकी असणारचं आहे.. वाटतात गाडून टाकाव्यात मनातल्या भावना अगदी खोल खोल...त्या कोणाच्याही नजरेस येऊच नयेत...किंबहुना मीही कधी त्या उकरायच्या म्हंटल्या तरी त्याचे माणिकमोती बनावेत आणि यावे त्या विचारांनी आपल्या दुसऱ्या रुपात... हे असे म्हणण्या पाठीमागचे कारण असे आहे ना की काही भावना उगाचंच आपले मानसिक स्वास्थ्य खराब करतात... काही काही देणेघेणे नसताना... येते मरगळ मनाला आणि नंतर शरीराला आणि मग एकूणच जगण्याला..तेव्हा मग नको नको जीव होतो... शांत व्हायला आणि त्यातून बाहेर पडायला मनाची आणि विचारांची कोण मशागत करावी लागते काय सांगू... आणि मला तर या विचारांचा आणि भावनांचा जाम त्रास होतो...अगदी नको नकोसा करणारा.. एक ठराविक वेळ आणि काळ जाईपर्यंत हे विचारांचे गारुड नाही हटत ध्यान पटलावरुन... सारखे आपले तेचं तेचं आठवून आणि साठवून होतो त्रागा जो कधीकधी मलाही कळत नाही का आणि कशासाठी... तसं पाहिले तर या जीवसृष्टीमध्ये कोण कोणाला समजून घेते हो...अगदी जीवातला जीव जरी काढून ठेवला तरी एखाद्या दगडाला तो काय समजणार? निर्दयी त्या जीवाला मारेल ठोकर आणि म्हणेल... " बसं...की अजून काही' ' अशा वेळेस हा आपला मुर्खपणा असतो तो कळतो आपणास पण जेव्हा जीव हेका धरतो ना तेव्हा सगळ्या जाणीवा आणि विचारांना तिलांजली मिळालेली असते.. शहाण्यातला शहाणा आणि लहाणातला लहाणही या मनाच्या आणि जीवाच्या पुढे गुडघे टेकवतो.. स्वतःला अपराधी मानतो...हताश होतो... हे थोडे अधिक प्रत्येकाच्या बाबतीत झालेले असते...असावे... मग यावर उपाय काय तर मनावर लगाम घालायचा ...हासूड मारायचा आणि तरीही विचार नाहीत थांबले तर सरळ वेसन घालायची... जरा जरी इकडे तिकडे विचार किंवा भावना झाली की लगेचच इकडून दोर कसायचा...जाम...म्हणजे लागेल ओढ आणि थांबेल विचार रुपी जनावर..तिथल्या तिथे आणि राहील शांत जिथे आपल्याला हवे असेल... मला तरी असे वाटते की आपण आपले असतोच कुठे जेणेकरून आपण झोकून द्यावे एखाद्या भावनेत आपल्याला... अनेक नात्यांची गुंफण बनली की एक अख्खं आयुष्य आपल्याला मिळते...महत्प्रयासाने.. काय अधिकार असतो आपला आपल्यावर... नक्कीच नाही... जेव्हा केव्हा येतील भावनांचे ढग एकवटून तेव्हा आवश्यक असेल तर त्या ढगांना होऊ द्यावे रिक्त मनसोक्तपणे... कुठलाही आणि कोणाचाही विचार न करता जावे आपण आपल्या अंतःकरणाच्या प्रांगणात...प्यावे वारे आणि व्हावे टपोरे थेंब...सर्वांगावरुन अलगद ओघळणारे आणि तनामनाच्या संपूर्ण जाणीवांना नखशिखांत मुग्ध करणारे... व्हावा आपणच आपला सखा आणि लावावे पळवून दुःखा..... जमेल का हे मला तरी जे मी माझ्या लेखणीतून स्त्रवू दिलेय.... कदाचित...नव्हे ...नक्कीच होईल... आताच पहा ना माझी भावनांची उतरंड बरीच वरपर्यंत रचत चालली होती पण जसजसा मी उतरंडीच्या पहिल्या गाडग्याचा विचार केला आणि पाहिले आत तर खरंच काही नाही सापडले हो...तिथे केवळ रिक्त पोकळी होती जिच्यात मला हवे ते भरता येईल अशी....असेच वरच्या प्रत्येक गाडग्यात आढळले... मग मी प्रत्येक गाडग्याचा विचार केल आणि भरुन टाकले मला घडविणाऱ्या विचारांनी... आता ना कुठला विचार ना कुठली भावना... आता आहे फक्त नव्याने आपल्याशा केलेल्या भावना आणि त्यांना जगविण्यासाठी स्वतःला जगविण्याचा अट्टाहास..... बाकी असणारच आहे लेखणीत नेहमी मी माझी..... गढलेली...दडलेली आणि वेढलेली..... मी माझी..... ©Sangeeta Kalbhor #Hope बाकी असणारचं आहे.. वाटतात गाडून टाकाव्यात मनातल्या भावना अगदी खोल खोल...त्या कोणाच्याही नजरेस येऊच नयेत...किंबहुना मीही कधी त्या उकरा