New बोलताना भीती वाटते Quotes, Status, Photo, Video

Krishna

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

Men walking on dark street ज्या व्यक्तीशी बोलताना, दहा वेळा BYE बोलल्यानंतर ही, तुम्हाला कॉल Cut करू वाटत नसेल, तेव्हा समजून जा कि, तुम्ही त्या व्यक्तीच्या प्रेमात वेडे झाले आहात….. ©Krishna #Emotional ज्या व्यक्तीशी बोलताना, दहा वेळा BYE बोलल्यानंतर ही, तुम्हाला कॉल Cut करू वाटत नसेल, तेव्हा समजून जा कि, तुम्ही त्या व्यक्तीच्या

Men walking on dark street ज्या व्यक्तीशी बोलताना, दहा वेळा BYE बोलल्यानंतर ही, तुम्हाला कॉल Cut करू वाटत नसेल, तेव्हा समजून जा कि, तुम्ही त्या व्यक्तीच्या प्रेमात वेडे झाले आहात….. ©Krishna #Emotional ज्या व्यक्तीशी बोलताना, दहा वेळा BYE बोलल्यानंतर ही, तुम्हाला कॉल Cut करू वाटत नसेल, तेव्हा समजून जा कि, तुम्ही त्या व्यक्तीच्या

Sangeeta Kalbhor

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

बाकी असणारचं आहे.. वाटतात गाडून टाकाव्यात मनातल्या भावना अगदी खोल खोल...त्या कोणाच्याही नजरेस येऊच नयेत...किंबहुना मीही कधी त्या उकरायच्या म्हंटल्या तरी त्याचे माणिकमोती बनावेत आणि यावे त्या विचारांनी आपल्या दुसऱ्या रुपात... हे असे म्हणण्या पाठीमागचे कारण असे आहे ना की काही भावना उगाचंच आपले मानसिक स्वास्थ्य खराब करतात... काही काही देणेघेणे नसताना... येते मरगळ मनाला आणि नंतर शरीराला आणि मग एकूणच जगण्याला..तेव्हा मग नको नको जीव होतो... शांत व्हायला आणि त्यातून बाहेर पडायला मनाची आणि विचारांची कोण मशागत करावी लागते काय सांगू... आणि मला तर या विचारांचा आणि भावनांचा जाम त्रास होतो...अगदी नको नकोसा करणारा.. एक ठराविक वेळ आणि काळ जाईपर्यंत हे विचारांचे गारुड नाही हटत ध्यान पटलावरुन... सारखे आपले तेचं तेचं आठवून आणि साठवून होतो त्रागा जो कधीकधी मलाही कळत नाही का आणि कशासाठी... तसं पाहिले तर या जीवसृष्टीमध्ये कोण कोणाला समजून घेते हो...अगदी जीवातला जीव जरी काढून ठेवला तरी एखाद्या दगडाला तो काय समजणार? निर्दयी त्या जीवाला मारेल ठोकर आणि म्हणेल... " बसं...की अजून काही' ' अशा वेळेस हा आपला मुर्खपणा असतो तो कळतो आपणास पण जेव्हा जीव हेका धरतो ना तेव्हा सगळ्या जाणीवा आणि विचारांना तिलांजली मिळालेली असते.. शहाण्यातला शहाणा आणि लहाणातला लहाणही या मनाच्या आणि जीवाच्या पुढे गुडघे टेकवतो.. स्वतःला अपराधी मानतो...हताश होतो... हे थोडे अधिक प्रत्येकाच्या बाबतीत झालेले असते...असावे... मग यावर उपाय काय तर मनावर लगाम घालायचा ...हासूड मारायचा आणि तरीही विचार नाहीत थांबले तर सरळ वेसन घालायची... जरा जरी इकडे तिकडे विचार किंवा भावना झाली की लगेचच इकडून दोर कसायचा...जाम...म्हणजे लागेल ओढ आणि थांबेल विचार रुपी जनावर..तिथल्या तिथे आणि राहील शांत जिथे आपल्याला हवे असेल... मला तरी असे वाटते की आपण आपले असतोच कुठे जेणेकरून आपण झोकून द्यावे एखाद्या भावनेत आपल्याला... अनेक नात्यांची गुंफण बनली की एक अख्खं आयुष्य आपल्याला मिळते...महत्प्रयासाने.. काय अधिकार असतो आपला आपल्यावर... नक्कीच नाही... जेव्हा केव्हा येतील भावनांचे ढग एकवटून तेव्हा आवश्यक असेल तर त्या ढगांना होऊ द्यावे रिक्त मनसोक्तपणे... कुठलाही आणि कोणाचाही विचार न करता जावे आपण आपल्या अंतःकरणाच्या प्रांगणात...प्यावे वारे आणि व्हावे टपोरे थेंब...सर्वांगावरुन अलगद ओघळणारे आणि तनामनाच्या संपूर्ण जाणीवांना नखशिखांत मुग्ध करणारे... व्हावा आपणच आपला सखा आणि लावावे पळवून दुःखा..... जमेल का हे मला तरी जे मी माझ्या लेखणीतून स्त्रवू दिलेय.... कदाचित...नव्हे ...नक्कीच होईल... आताच पहा ना माझी भावनांची उतरंड बरीच वरपर्यंत रचत चालली होती पण जसजसा मी उतरंडीच्या पहिल्या गाडग्याचा विचार केला आणि पाहिले आत तर खरंच काही नाही सापडले हो...तिथे केवळ रिक्त पोकळी होती जिच्यात मला हवे ते भरता येईल अशी....असेच वरच्या प्रत्येक गाडग्यात आढळले... मग मी प्रत्येक गाडग्याचा विचार केल आणि भरुन टाकले मला घडविणाऱ्या विचारांनी... आता ना कुठला विचार ना कुठली भावना... आता आहे फक्त नव्याने आपल्याशा केलेल्या भावना आणि त्यांना जगविण्यासाठी स्वतःला जगविण्याचा अट्टाहास..... बाकी असणारच आहे लेखणीत नेहमी मी माझी..... गढलेली...दडलेली आणि वेढलेली..... मी माझी..... ©Sangeeta Kalbhor #Hope बाकी असणारचं आहे.. वाटतात गाडून टाकाव्यात मनातल्या भावना अगदी खोल खोल...त्या कोणाच्याही नजरेस येऊच नयेत...किंबहुना मीही कधी त्या उकरा

बाकी असणारचं आहे.. वाटतात गाडून टाकाव्यात मनातल्या भावना अगदी खोल खोल...त्या कोणाच्याही नजरेस येऊच नयेत...किंबहुना मीही कधी त्या उकरायच्या म्हंटल्या तरी त्याचे माणिकमोती बनावेत आणि यावे त्या विचारांनी आपल्या दुसऱ्या रुपात... हे असे म्हणण्या पाठीमागचे कारण असे आहे ना की काही भावना उगाचंच आपले मानसिक स्वास्थ्य खराब करतात... काही काही देणेघेणे नसताना... येते मरगळ मनाला आणि नंतर शरीराला आणि मग एकूणच जगण्याला..तेव्हा मग नको नको जीव होतो... शांत व्हायला आणि त्यातून बाहेर पडायला मनाची आणि विचारांची कोण मशागत करावी लागते काय सांगू... आणि मला तर या विचारांचा आणि भावनांचा जाम त्रास होतो...अगदी नको नकोसा करणारा.. एक ठराविक वेळ आणि काळ जाईपर्यंत हे विचारांचे गारुड नाही हटत ध्यान पटलावरुन... सारखे आपले तेचं तेचं आठवून आणि साठवून होतो त्रागा जो कधीकधी मलाही कळत नाही का आणि कशासाठी... तसं पाहिले तर या जीवसृष्टीमध्ये कोण कोणाला समजून घेते हो...अगदी जीवातला जीव जरी काढून ठेवला तरी एखाद्या दगडाला तो काय समजणार? निर्दयी त्या जीवाला मारेल ठोकर आणि म्हणेल... " बसं...की अजून काही' ' अशा वेळेस हा आपला मुर्खपणा असतो तो कळतो आपणास पण जेव्हा जीव हेका धरतो ना तेव्हा सगळ्या जाणीवा आणि विचारांना तिलांजली मिळालेली असते.. शहाण्यातला शहाणा आणि लहाणातला लहाणही या मनाच्या आणि जीवाच्या पुढे गुडघे टेकवतो.. स्वतःला अपराधी मानतो...हताश होतो... हे थोडे अधिक प्रत्येकाच्या बाबतीत झालेले असते...असावे... मग यावर उपाय काय तर मनावर लगाम घालायचा ...हासूड मारायचा आणि तरीही विचार नाहीत थांबले तर सरळ वेसन घालायची... जरा जरी इकडे तिकडे विचार किंवा भावना झाली की लगेचच इकडून दोर कसायचा...जाम...म्हणजे लागेल ओढ आणि थांबेल विचार रुपी जनावर..तिथल्या तिथे आणि राहील शांत जिथे आपल्याला हवे असेल... मला तरी असे वाटते की आपण आपले असतोच कुठे जेणेकरून आपण झोकून द्यावे एखाद्या भावनेत आपल्याला... अनेक नात्यांची गुंफण बनली की एक अख्खं आयुष्य आपल्याला मिळते...महत्प्रयासाने.. काय अधिकार असतो आपला आपल्यावर... नक्कीच नाही... जेव्हा केव्हा येतील भावनांचे ढग एकवटून तेव्हा आवश्यक असेल तर त्या ढगांना होऊ द्यावे रिक्त मनसोक्तपणे... कुठलाही आणि कोणाचाही विचार न करता जावे आपण आपल्या अंतःकरणाच्या प्रांगणात...प्यावे वारे आणि व्हावे टपोरे थेंब...सर्वांगावरुन अलगद ओघळणारे आणि तनामनाच्या संपूर्ण जाणीवांना नखशिखांत मुग्ध करणारे... व्हावा आपणच आपला सखा आणि लावावे पळवून दुःखा..... जमेल का हे मला तरी जे मी माझ्या लेखणीतून स्त्रवू दिलेय.... कदाचित...नव्हे ...नक्कीच होईल... आताच पहा ना माझी भावनांची उतरंड बरीच वरपर्यंत रचत चालली होती पण जसजसा मी उतरंडीच्या पहिल्या गाडग्याचा विचार केला आणि पाहिले आत तर खरंच काही नाही सापडले हो...तिथे केवळ रिक्त पोकळी होती जिच्यात मला हवे ते भरता येईल अशी....असेच वरच्या प्रत्येक गाडग्यात आढळले... मग मी प्रत्येक गाडग्याचा विचार केल आणि भरुन टाकले मला घडविणाऱ्या विचारांनी... आता ना कुठला विचार ना कुठली भावना... आता आहे फक्त नव्याने आपल्याशा केलेल्या भावना आणि त्यांना जगविण्यासाठी स्वतःला जगविण्याचा अट्टाहास..... बाकी असणारच आहे लेखणीत नेहमी मी माझी..... गढलेली...दडलेली आणि वेढलेली..... मी माझी..... ©Sangeeta Kalbhor #Hope बाकी असणारचं आहे.. वाटतात गाडून टाकाव्यात मनातल्या भावना अगदी खोल खोल...त्या कोणाच्याही नजरेस येऊच नयेत...किंबहुना मीही कधी त्या उकरा

Shankar Kamble

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

शोधून सापडेना ही वाट हरवली जेंव्हा परतुन पावलांचा कुणी माग काढतो तेंव्हा.. थबकून तळ्याच्या काठी का पूर आसवे ढाळी? गर्भार सावल्या पंक्ती लेणे मिरवती कपाळी.. पाचूने जडले होते मोहरले पान दवाचे दैवात अवेळी सुकणे बोचते शल्य कशाचे? सांधला बांध मनाचा स्पुंदतो श्रावण डोळा कुरतडले कोंब कधीचे तरतरला खोल उमाळा.. हळूवार घालते साद दूरदेशी रुसला रावा पंख यावे मजं भाबडी गंध रातराणी न्यावा.. निसटून चालले श्वास राहिले भास कोरडे वळीवाच्या चार सरींना रान आतुर का एवढे? ©Shankar Kamble #Alive #वाट #वाटते #भास #सखी #भाव #देह #लाज #प्रेम

शोधून सापडेना ही वाट हरवली जेंव्हा परतुन पावलांचा कुणी माग काढतो तेंव्हा.. थबकून तळ्याच्या काठी का पूर आसवे ढाळी? गर्भार सावल्या पंक्ती लेणे मिरवती कपाळी.. पाचूने जडले होते मोहरले पान दवाचे दैवात अवेळी सुकणे बोचते शल्य कशाचे? सांधला बांध मनाचा स्पुंदतो श्रावण डोळा कुरतडले कोंब कधीचे तरतरला खोल उमाळा.. हळूवार घालते साद दूरदेशी रुसला रावा पंख यावे मजं भाबडी गंध रातराणी न्यावा.. निसटून चालले श्वास राहिले भास कोरडे वळीवाच्या चार सरींना रान आतुर का एवढे? ©Shankar Kamble #Alive #वाट #वाटते #भास #सखी #भाव #देह #लाज #प्रेम

Jk

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

असे वाटते मज असे वाटते मज कवेत घ्यावी स्वप्ने सारी त्या डोंगर दऱ्यांच्या कडे कपारी मारावी मी उत्तुंग भरारी झुळझुळणाऱ्या त्या झऱ्यांचे खळखळणारे पाणी पाहून किलबिलणाऱ्या पक्षांसोबत नाचनाचूनि गाणे गाऊन दूर सारेन पर्वत सारे जे देती मजला ललकारी असे वाटते मज कवेत घ्यावी स्वप्ने सारी त्या डोंगर दऱ्यांच्या कडे कपारी मारावी मी उत्तुंग भरारी फेसळणाऱ्या त्या लाटांचा अथांग असा हा सागर पाहून सागरातील माशांसोबत हितगुज सांगून जावे वाहून दूर सारेन तुफान सारे जे रोखतील माझी वाट वाहणारी असे वाटते मज कवेत घ्यावी स्वप्ने सारी त्या डोंगर दऱ्यांच्या कडे कपारी मारावी मी उत्तुंग भरारी लुकलुकणाऱ्या त्या ताऱ्यांचा चमचमणारा रुबाब पाहून आकाशातील ताऱ्यांसोबत जावे चमकून, त्यांच्या सवे राहून दूर सारेन तो धूमकेतू जो रोखेल माझी वाट चमचमणारी असे वाटते मज कवेत घ्यावी स्वप्ने सारी त्या डोंगर दऱ्यांच्या कडे कपारी मारावी मी उत्तुंग भरारी - ज्योती किरतकुडवे (साबळे) ©Jk #Dream असे वाटते मज #jkpoetess

असे वाटते मज असे वाटते मज कवेत घ्यावी स्वप्ने सारी त्या डोंगर दऱ्यांच्या कडे कपारी मारावी मी उत्तुंग भरारी झुळझुळणाऱ्या त्या झऱ्यांचे खळखळणारे पाणी पाहून किलबिलणाऱ्या पक्षांसोबत नाचनाचूनि गाणे गाऊन दूर सारेन पर्वत सारे जे देती मजला ललकारी असे वाटते मज कवेत घ्यावी स्वप्ने सारी त्या डोंगर दऱ्यांच्या कडे कपारी मारावी मी उत्तुंग भरारी फेसळणाऱ्या त्या लाटांचा अथांग असा हा सागर पाहून सागरातील माशांसोबत हितगुज सांगून जावे वाहून दूर सारेन तुफान सारे जे रोखतील माझी वाट वाहणारी असे वाटते मज कवेत घ्यावी स्वप्ने सारी त्या डोंगर दऱ्यांच्या कडे कपारी मारावी मी उत्तुंग भरारी लुकलुकणाऱ्या त्या ताऱ्यांचा चमचमणारा रुबाब पाहून आकाशातील ताऱ्यांसोबत जावे चमकून, त्यांच्या सवे राहून दूर सारेन तो धूमकेतू जो रोखेल माझी वाट चमचमणारी असे वाटते मज कवेत घ्यावी स्वप्ने सारी त्या डोंगर दऱ्यांच्या कडे कपारी मारावी मी उत्तुंग भरारी - ज्योती किरतकुडवे (साबळे) ©Jk #Dream असे वाटते मज #jkpoetess

Sarita Prashant Gokhale

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

वृत्त:- स्त्रग्विणी लगावली:- गालगा,गालगा,गालगा,गालगा सौख्य ताटातले घेतले मी कुठे दु:ख दैवातले टाळले मी कुठे सत्व पाहू नको जीवना तू पुन्हा सांग माझे मला शोधले मी कुठे प्राण हरलास तू होउनी पारधी पिंजऱ्याला तुझ्या सोडले मी कुठे दूर जाऊ नको बोलताना मला वेदनांना तुझ्या ऐकले मी कुठे काय सलते मनी सांग तू एकदा दु:ख सारे तुझे वाचले मी कुठे सरिता प्रशांत गोखले ©Sarita Prashant Gokhale #SunSet वृत्त:- स्त्रग्विणी लगावली:- गालगा,गालगा,गालगा,गालगा सौख्य ताटातले घेतले मी कुठे दु:ख दैवातले टाळले मी कुठे

वृत्त:- स्त्रग्विणी लगावली:- गालगा,गालगा,गालगा,गालगा सौख्य ताटातले घेतले मी कुठे दु:ख दैवातले टाळले मी कुठे सत्व पाहू नको जीवना तू पुन्हा सांग माझे मला शोधले मी कुठे प्राण हरलास तू होउनी पारधी पिंजऱ्याला तुझ्या सोडले मी कुठे दूर जाऊ नको बोलताना मला वेदनांना तुझ्या ऐकले मी कुठे काय सलते मनी सांग तू एकदा दु:ख सारे तुझे वाचले मी कुठे सरिता प्रशांत गोखले ©Sarita Prashant Gokhale #SunSet वृत्त:- स्त्रग्विणी लगावली:- गालगा,गालगा,गालगा,गालगा सौख्य ताटातले घेतले मी कुठे दु:ख दैवातले टाळले मी कुठे

डॉक्टर के अल्फाज

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

चालती पावलं कधी कधी अचानक थांबतात, बोलताना तुझ्याशी कधी कधी शब्दही शांत होतात... अनंत कौसाले ©डॉक्टर एपीजे अब्दुल कलाम #Shiva&Isha चालती पावलं कधी कधी अचानक थांबतात, बोलताना तुझ्याशी कधी कधी शब्दही शांत होतात... अनंत कौसाले

चालती पावलं कधी कधी अचानक थांबतात, बोलताना तुझ्याशी कधी कधी शब्दही शांत होतात... अनंत कौसाले ©डॉक्टर एपीजे अब्दुल कलाम #Shiva&Isha चालती पावलं कधी कधी अचानक थांबतात, बोलताना तुझ्याशी कधी कधी शब्दही शांत होतात... अनंत कौसाले

Sarita Prashant Gokhale

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

वृत्त -- भुजंगप्रयात लगावली -- लगागा, लगागा लगागा लगागा तुझा स्पर्श होताच मी धूप झाले तसे दुःख सारेच का चूप झाले मिळाली मला सावली अंबराची अता जीवना मी तुझे रूप झाले नको वाटते सात्वंना मज कुणाची जिथे वार सारेच गुपचूप झाले विखारी क्षणाला कुणी पास नव्हते मनाचे तिथे हालही खूप झाले कशी दृष्ट काढू अशा मी घराची जिथे सौख्य माझेच विद्रूप झाले सरिता प्रशांत गोखले रत्नागिरी ©Sarita Prashant Gokhale वृत्त -- भुजंगप्रयात लगावली -- लगागा, लगागा लगागा लगागा तुझा स्पर्श होताच मी धूप झाले तसे दुःख सारेच का चूप झाले मिळाली मला सावली अंबरा

वृत्त -- भुजंगप्रयात लगावली -- लगागा, लगागा लगागा लगागा तुझा स्पर्श होताच मी धूप झाले तसे दुःख सारेच का चूप झाले मिळाली मला सावली अंबराची अता जीवना मी तुझे रूप झाले नको वाटते सात्वंना मज कुणाची जिथे वार सारेच गुपचूप झाले विखारी क्षणाला कुणी पास नव्हते मनाचे तिथे हालही खूप झाले कशी दृष्ट काढू अशा मी घराची जिथे सौख्य माझेच विद्रूप झाले सरिता प्रशांत गोखले रत्नागिरी ©Sarita Prashant Gokhale वृत्त -- भुजंगप्रयात लगावली -- लगागा, लगागा लगागा लगागा तुझा स्पर्श होताच मी धूप झाले तसे दुःख सारेच का चूप झाले मिळाली मला सावली अंबरा

Sangeeta Kalbhor

+ Follow

Related StoriesReport Abuse Copy Text

माया.. जावे वाटते कुठेतरी स्वतःला घेऊन सोबत कुठवर इथे बसायचे राब राब राबत विसावा कुठेयं हाताला नुसते धावत सुटलेत जिकडे तिकडे पसारा आवरुन आवरुन थकलेत बस म्हणणारे नाही कुणी आपुलकी तर राहिली लांब टचकन भरुन येतात नयन कोणी नाही म्हणत थांब भावचं जणू झालेत कोरडे पाषाण ह्रदयी कुठली दया माणूस म्हणून कसले तरचं माणसाची माणसाला येईल माया..... मी माझी..... ©Sangeeta Kalbhor #mountain माया.. जावे वाटते कुठेतरी स्वतःला घेऊन सोबत कुठवर इथे बसायचे राब राब राबत विसावा कुठेयं हाताला नुसते धावत सुटलेत

माया.. जावे वाटते कुठेतरी स्वतःला घेऊन सोबत कुठवर इथे बसायचे राब राब राबत विसावा कुठेयं हाताला नुसते धावत सुटलेत जिकडे तिकडे पसारा आवरुन आवरुन थकलेत बस म्हणणारे नाही कुणी आपुलकी तर राहिली लांब टचकन भरुन येतात नयन कोणी नाही म्हणत थांब भावचं जणू झालेत कोरडे पाषाण ह्रदयी कुठली दया माणूस म्हणून कसले तरचं माणसाची माणसाला येईल माया..... मी माझी..... ©Sangeeta Kalbhor #mountain माया.. जावे वाटते कुठेतरी स्वतःला घेऊन सोबत कुठवर इथे बसायचे राब राब राबत विसावा कुठेयं हाताला नुसते धावत सुटलेत